Good and Bad² [ V ]

Bölüm : 35 / Final

Final olduğu için oldukça uzun bir bölüm yazdım, keyifli okumalar dilerim <3

Mansionair - easier

♧ Bugünler ve Yarınlar Boyunca ♧

"Bugün burada oğlum Kim Soobin'in yedinci yaş gününü kutlamak için toplandık."

Kucağında oturan can parçasının, oğlunun saçlarını okşadı. Anne babası gibi gür ve siyah saçlara sahipti o da. Dudağının kenarı hafifçe kıvrılırken yakınındaki taze yüze dönmüştü. Şu kısacık hayatında tümüyle yer aldığı oğlunun yüzünde annesinin, bir zamanların Koskoca Bay Kim'i olan adamın eşinin, Zümrüt'ün kalıntılarına rastlamak Taehyung'un yüreğinde yedi yıldır yanan bir ateşi durmaksızın harlıyordu. Fakat kar gibi yağan küllerden, odunlar gibi çıtırdayıp yok olan insanlardan ayrı yanan bir ateşi bu. Tüketmeyen. Isıtan ama katiyen yakmayan. Ne mavi ne kırmızı... Günahlarına boyamayı bıraktığı saçları gibi, oğullarının ve biricik eşinin gözleri gibi siyah bir alevdi. İlk göz ağrısının saçlarını öptü belli belirsiz. Göğsünden yeni bir kıvılcım yükselmişti.

Hayatı boyunca gördüğü, yaşadığı o yalnız karanlık bu ateşten kopup yükselen kıvılcımlar sayesinde yıldızlarla süslü bir gökyüzüne dönüşmüştü. Kim Taehyung artık her şeye sahipti. Gündüzleri için bir Güneş'e, geceleri içinse Yıldızlara.

Elini Soobin'in saçlarına götürdü. Karısından öğrenip benimsediği sevgi dilini oğullarıyla da konuşmayı öğrenmişti. Saçlarını aynı anneleri gibi okşuyor, her bir tutamına aynı özeni gösteriyordu. Gözleri ister istemez hemen solunda oturan eşine ilişti. Aklında dahi bahsi geçmiş olsa, suretini hemen görmek istiyordu karısının. Kucağında ailelerinin en küçük üyesi Daehyun oturuyordu. Haylaz oğlan habire annesine bir şeyler işaret edip onu sorulara boğuyordu. Derin bir iç çekti. Kaç yaşına gelmiş, kocaman adam olmuştu... Ama hâlâ aynı şeylere içerlemeden edemiyordu. Üzerinden yıllar geçmiş olsa da verdiği birileri için biri olma savaşını unutamıyordu. Gerçi kendisine haksızlık etmemesi gerekirdi. Öyle uzun süredir savaş halindeydi ki... O günleri kolayca arkasında bırakamayışını makul karşılamalıydı.

Taehyung yahut V, kendisine nasıl seslenirse seslensin. İkisinin de ortak noktası kimsesizliklerine birilerini aramalarıydı. Zayıf diyerek hor gördüğü Taehyung da, güçlü zannedip yozlaştırdığı V de. İkisi de istemişti ki; baba yerine koyabileceği birileri olsun. Hani çocuklar bir şeyi yapamayacaklarını anladıklarında babalarına koşarlar ya, içlerinde onu yalnız babalarının yapacağına dair emin bir inançla. İşte öğle bir inancı besleyebileceği birileri olsun. İkisi de istemişti ki; yaraları fazla haylaz çocuklar olmaktan bedenlerine miras kalmış olsun. Çok koşup zıplamaktan, çok kovalamaca oynamaktan, bisikletlerle çok yarış yapıp düşmekten. İkisi de istemişti ki; arzu ettiği diğer şeyler artık imkansız olduysa şayet, bu eksikliğini tamam edebileceği bir sevdiği olsun. Bir babaya, anneye duyulacak inancı da, çocuk olmanın getirdiği cesareti, heyecanı ve mutluluğu da o sevgili ile yaşasın. İstemişlerdi ki; bir evleri olsun...

Genç bir adamken bunu öyle çok arzulardı ki kavuşmak uğrunda yanlış insanların peşinde kendisini harcamıştı. Tabii can bu. Saptığı hiçbir yolun onu eve götürmeyeceğini yanlış insanlarda kaybola kaybola öğrenmiş, en sonunda da vazgeçmişti. İşte o zaman, avcunda sımsıkı tuttuğu bir avuç toprakla aynı savaşı veren bu kadınla kesişmişti yolu. Onun masumluğunda, iyi kalbinde, beraber arzuladıkları ev olma çabasında özüne dönmüştü. O kadın, o bir avuç toprağa çiçekler de ekmişti, koca bir ev de dikmişti. Bunun için minnettardı. Taehyung'u tamamıyla ziyan olmaktan kurtardığı için minnettardı. Hem iki tertemiz oğlan çocuğuna baba yapmıştı Taehyung'u. Amaçsız, kayıp giden hayatına elinden tutup yol göstermişti.