Almiradan:
4 ay 28 gün 22 saat...
Ateş tam olarak 4 ay 28 gün 22 saattir komada. Doktorlar bile umudu kesti. Benim içimde hala yaşayacağına dair büyük bir umut var. O yaşamalı. Her şeye rağmen o yaşamalı. Ben onu suçlayıp gitmeseydim bu halde olmayacaktı. Her şey benim suçum hepsi hepsini ben yaptım. Benim yüzümden o bu halde.
Kazadan tam on gün sonra Uzay bana her şeyi anlattı. Aslında Ateşin doğru söylediğini kendisi beni istediği için bana yalan söylediğini itiraf etti. Uzay'a da lanet olsun onu erkenden benden almaya çalışan hayata da.
Onu dinlemeyip gittiğim için binlerce kez pişman oldum. Her dakika da olmaya devam ediyorum. Doktorlar onun yanına girip umutsuz bir şekilde çıktığı her gün pişman oluyorum.
Ateş hastaneye girdiği günden beri hiç kapısından ayrılmadım. Hiçbir yere adım atmadım. Ailem sürekli temiz kıyafet getirip durdu. Ama kimse burada durmaya sabredemedi. Beklemek yorucuydu. Hele hele de gencecik bir bedenin ölümünü beklemek daha da zordu.
Ona bir şey olursa ben ne yaparım. O ölürse ben yaşayamam ki.
Almira: Kalk be Ateş.Kalk artık o kadar çabuk mu bıktın sen benden. Bu kadar çabuk bırakamazsın beni.
.
.
.
Babam yine hastaneye beni ikna edip eve getirmek için geldi. Ama cevabım her zamanki gibi hayır oldu. Hayır hayır hayır! Ben burada Ateşi bırakıp asla çıkmam. Gidemem o bu haldeyken hemde benim yüzümden bu haldeyken asla gidemem.
Doktorlar bir anda koşarak odaya girdi. Arkalarından ne oldu diye sorsam da hiç birisi dönüp de cevap vermedi. Sadece olanları izlemekle yetindim.
Babam doktorların o halini görünce yanıma geldi.
Savaş:Ne oldu?
Almira: Bilmiyorum bir şey demediler. Apar topar içeriye girdiler.
Savaş: Bir şey mi oldu acaba.
Almira: Sus baba! Allah korusun. Ona bir şey olmayacak.
Savaş: Almira biliyorum onu seviyorsun ama kızım kendini en kötüsüne hazırlasan iyi olur. Durum belli. Herkes umudu kesti.
Almira: Yeterr! O yaşayacak tamam mı! O beni bırakıp bir yere gidemez.
Babam sonunda çenesini kapattı. Hep aynı şeyleri duymaktan bıktım. Ben yaşayacak dedikçe onlar en kötüsüne kendini hazırla diyip durdu. Yeter artık!
Doktorlar sonunda odadan çıktı. Hemen yanlarına gittim.
Doktor: Almira hanım korkacak bir şey yok. Ateş beyin kalbi durdu. Ama onu tekrar çalıştırmayı başardık. Bu hastaneye girdiğinden beri 5. kez oluyor. Altıncısı olmaz umarım.
Almira: Doktor bey lütfen söyleyin. O yaşayacak mı? Yaşasın tamam mı? Ben onu çok seviyorum.
Doktor: Bunu ben size söyleyemem şimdi. Ama elimizden geleni yapacağız.
Doktor yanımdan ayrılırken yine göz yaşlarım akmaya başladı. Artık gözyaşı kanallarım bile kurudu. Ama kendime engel olamıyorum kendimi tutamıyorum.
Allah'ım lütfen Ateşi bana bağışla.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ÇETE 2: Yeşil Gözlü Sadist (Tamamlandı)
किशोर उपन्यासİlk kitabımın ardından sözüm üzerine Çete iki kitabını da yayınlamaktayım. Bu kitap için sizi çok uzun süredir bekletiyorum. Umarım beklediğinize değecek bir kitap olur. Mert ve Esra'nın biricik oğlu Uzayın 18 yaş doğum gününü bir barda Almira ile...
