YAZARIM! ~ TEXTİNG

6

Keyifli okumalar!

Berranın anlatımından;

Birden ekrana gelen aramayla elim ayağıma dolaşmıştı.

Ne yapmalıydım? Arama yeşil tuşla mi açılıyordu?

Elim istemsizce aramayı açma tuşuna gidince odayı dolduran telefon müziği susmuştu.

Ares'in sesi odayı doldurunca istemsiz heyecanlanmıştım.

"Alo? Berra?"

Cevap vermeli miydim?

"Alo."

"Sesin çok güzelmiş." dediğinde yanaklarımın yandığını hissetmiştim.

"Hâlâ gerçek olmadığımı düşünmüyorsundur umarım." dedi.

"Hâlâ rüyada gibiyim." dedim.

"Rüyada değilsin ama." dedi.

"Evet." dediğimde sırıtıyordum.

"Peki neden hep rüyadaymış gibi hissediyorsun?" dediğinde anlatıp anlatmama konusunda tereddüt etmiştim.

Anlatmaya karar verdiğimde derin bir nefes alıp konuşmaya başladım.

"Mutlu olduğum tek anlar rüyalarım." dediğimde nefes alışverişlerini duyuyordum.

"Seninle konuşunca da mutlu oluyorum." diye devam ettiğimde yaptığım bu küçük itiraf beni görmese bile yüzümü kapatma ihtiyacı uyandırıyordu.

"Bu yüzden." deyip cümlemi tamamladığımda "Seni mutlu edebilmek güzel." dedi.

Mesajlaşırken sesini hep merak ediyordum. Şu an duyuyor olmam beni o kadar sevindiriyordu ki yanımda olsa sarılırdım galiba.

"Senin de sesin çok güzel." dedim bir anda.

"Öyledir." dediğinde "Sana hiç güzel bir şey söyleyemeyecek miyim ben?" dedim.

Karşı taraftan bir süre ses gelmeyince farklı bir konu açmaya karar verdim.

"Ee. Ne yapıyorsun?"

"Seninle konuşuyorum."

Yine aynı cevap. Neden bana hep dejavu hissi yaşatıyordu?

"Çok garip." dediğinde kaşlarımı çatmıştım.

"Ne garip?"

"Aynı gökyüzüne farklı noktalardan bakıyoruz. Aynı eylemi yapıyoruz ve bundan haberimiz olmuyor genelde. Garip değil mi sence de?"

Gülümsedim. Mükemmel bir bakış açısı vardı. İlk kez bana bu kadar uzun cümle kurmuştu ve bunu kulaklarımla duymuştum.

"Doğru. Garip geliyor." dedim onu daha fazla bekletmeyerek.

"Biliyor musun?" dedim birdenbire.

Sürekli sırıtmam normal miydi?

"Seninle telefonla konuşacağımı hiç düşünmezdim."

"Neden?"

"Çünkü bundan bir hafta önceki hayatım o kadar kötüydü ki... seninle konuşmak bana iyi geliyor."

"Sana seninle konuşmadan önceki üç gün boyunca kimseyle konuşmadığımı söylesem ne dersin?"

Şaşırmıştım.

"Ciddi misin? Neden? Yani... niye kimseyle konuşmadın?"

"Küsmüştüm."

Küsmüş müydü?

"Kime?"

"Hayata. Neden diye sormadan söylüyorum çünkü insanların ne kadar kötü olabileceğini fark etmiştim."

"Peki. Küsmek bir işe yaradı mı?"

"Yaramadı. Ben ne yaparsam yapayım insanlar hep aynı."

"Evet. Öyleler." dediğimde iç çekmiştim.

Bu gerçek her gün yüzüme tokat gibi çarpıyordu.

"Nerede yaşıyorsun?" dediğinde bu soruyu beklemediğim için şaşırmıştım.

Bu tarz soruları sevmiyordum ama cevap vermemenin bir manası yoktu.

"Dünyada."

"Aa öyle mi? Neden ben bunu hiç düşünmedim?"

"Bunu söylemek için henüz erken değil mi?"

"Seni hiç göremeyecek miyim?"

Beni görmeyi neden bu kadar çok istiyordu?

"Henüz hazır değilim."

"Nerede yaşadığını söylemeyecek misin?"

"Söyleyemeyeceğim."

"Peki."

Üzülmüştü galiba.

"Berra! Daha uyumadın mı sen!"

Annemin sesini duymamla telefonu kapatmam bir olmuştu. Özür dilerim Ares. Can güvenliğim için bunu yapmak zorundaydım.

💣💣💣