Rastgele numaraları sallayan bir kızın konuşmaya başladığı kişi hayatını derinden etkileyecektir.
B: Fazla üzülmemek için hayal kuramıyor olmam çok acı...
B: Hiçbir şeyi takmadan yaşayabilsem keşke
B: Çok fazla keşke var hayatımda
B: İyikim olur mu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ares konuşmayı bitirdiğinde yanıma gelmişti.
"Can. Benden bir şey istemek için aramış." dediğinde kafamı sallamıştım.
"Neden gizledin? Kaşlarını çatman da dikkatimi çekmedi değil." dediğimde "Normalde beni aramaz. Hep mesaj atar. Arayınca da onun için özel bir konu olabileceğini düşündüm. Ondan gizledim." dedi.
"Özel miydi peki?" dediğimde "Evet. Ailesiyle ilgili bir sorun yaşamış. Onu söyledi." dedi.
"Anladım." dediğimde kaşlarını çatmıştı.
"Hiç uyku sorunların için hastaneye gittin mi?" dediğinde "Evet. Sen mesaj atınca gittim ama şuan kullandığım ilaçlar bittiği için uykusuzum. Tekrar gitmem gerekiyor." dedim.
Uykusuz olduğum çok mu belliydi? Ares bile bunu fark ettiğine göre sürdüğüm kapatıcılar bir işe yaramamıştı demek ki.
Benimle gelmek istemesini beklemiyordum. Onaylayan bir mırıltı çıkardığında dudaklarımı birbirine bastırıp "Olur. Hatta çok iyi olur. Tek gitmek istemiyordum zaten." dedim.
Cümlelerimden sonra Ares tekrar elimi tutmuştu ve yürümeye devam etmiştik.
Sohbet ederek birkaç saatimizi geçirdiğimizde Ares beni evime bırakmıştı.
Alnımdan öptüğünde gözlerimi kapatmıştım. Sevgisini çok güzel gösteriyordu. İyiki ona yazmıştım.
***
Uyumak için yatağıma girmiştim ama kafam çok dolu olduğu için uyuyamamıştım. Yazacağım kitap aklımı kurcalıyordu. Arese yazarım demiştim ama ne yapmam gerektiği hakkında hiçbir fikrim yoktu.
'Yazacağım hikaye herkese hitap etmeli.' diye düşündüm.
Benim anılarımı kimse okumak istemezdi. Hepsi acı doluydu. İnsanlar üzülmek istemezdi değil mi? Herkes mutlu olmak isterdi. Belki de hem acı hem sevinç içeren bir kitap olabilirdi. Komedi veya dram yerine animasyon tercih etmek gibi. Olaylar olur ve çözüme kavuşur.
Yazacağım karakter güçlü olmalıydı. Güçlü olmalıydı ki her olayı atlatabilsin.
Gülümsedim, kitabımın nasıl bir şey olacağına karar vermiştim.
Sadece yazmaya başlamam gerekiyordu. Saate baktım. 23.50. Umursamadım. Kalktım, bilgisayarımı açtım ve ismine karar verdiğim kitabıma başladım.
"Hoş geldiniz. Hem acının hemde sevincin bir arada bulunduğu yere hoş geldiniz. Size acıları da sevinci de yaşatmayı istiyorum. Umarım başarabilirim." İlk cümlelerimi yazdığimda içim sevinçle dolmuştu.
Deren. Adım Derendi. İsmimi annem koymuştu. Annemi çok severdim. Mutlu bir ailem vardı dağılmasını hiç istemediğim. Babam hep destekçim olurdu, annem ise her şeyimi anlattığım bir arkadaşımdı. Her derdimi onlara anlatırdım. Ta ki başıma gelen son olaylara dek. O olayları kendim bile kabullenememiştim. Aileme nasıl anlatacaktım?
Hiç bulaşmak istemediğim birisinin bana bulaştığı o gün hayatın aslında o kadar da güzel olmadığını fark etmiştim.
Yazacağım olaylar o kadar çoktu ki beynimi toparlayamıyordum.
Her şeyi sıralamam mı gerekiyordu?
Bilgisayarı bir kenara koyup kitaplıktan bir defter ve bir kalem aldım.
Animasyon diye bir başlık attığımda ardışık bir biçimde sayıları yazmıştım.
İlk maddeye 'Kızın başından geçen olayı anlat.' yazdığımda telefonumun ışığı yanmıştı.
Saate baktım. 00.19. Bu saatte kim mesaj atardı ki?
Mesajı açtığımda hiç beklemediğim bir mesajla karşılaşmıştım.
A: Aşağıya gelir misin?
Ares mi gelmişti? Camdan baktığımda gülümseyen suratıyla karşılaşmıştım. Bu çocuk deliydi. Saat 00.30'a gelirken bu da neydi?
Üzerime baktım. Flamingolu pembe pijamam vardı. Böyle gitmem sorun olmazdı.
"Sana gülümsemek çok yakışıyor. Hep mutlu olman için elimdem gelenin fazlasını yapacağım." dedi. Tek ve dikkatli bakılmazsa belirsiz olan gamzemin üzerinden öptüğünde utanmıştım.
"Birileri görmeden gitmeliyim." dediğimde ona el sallamış ve eve girmiştim. Arkamdan güldüğünü fark ettiğimde ise çoktan eve girmiştim.
