YAZARIM! ~ TEXTİNG

12

Keyifli okumalar!

Berranın anlatımından;

1 hafta önce

Uyandığımda ilk gördüğüm şeyin beyaz tavan olması bana neden burada olduğumu hatırlatmıştı.

Ağlamaya başladığımda hemşire gelmişti.

"Berra hanım. Açlıktan bayıldığınız için serum taktık. Şu an daha iyi misiniz?" dediğinde ona başka bir dünyadan gelmiş gibi baktım.

Görmüyor musun? İyi değilim.

Gitmesi için kafamı salladım.

Aklıma gelen şeyle tam gidecekken "Babam uyandı mı?" diye sordum

Bir süre düşündü. Söylemeye karar vermiş olacak ki "Henüz uyanmadı." dedi.

"Onu görebilir miyim?" diye sorduğumda ağlamam çoktan kesilmişti.

"Serumunuz bitince görebilirsiniz."

"Serumu yanımda da taşıyabilirim." deyip ayağa kalktığımda başım yine dönmüştü.

"Lütfen bir süre daha bekleyin. Uyanır uyanmaz size bildireceğim." diyen hemşire beni yine yatağıma yatırmıştı.

Babamı çok severdim. Annem hiç bir zaman beni sevmemiş olsa da babam bana hem anne hem de baba olmuştu.

Annemin beni neden sevmediğini hiç anlamamıştım. Bir şeyler olmuştu ve beni bundan sorumlu tutuyordu. Bunu bir keresinde sorduğumda üzerini kapatmaya çalışıp hiçbir şey yokmuş gibi davranmıştı. Onun şuan burada olup olmadığını bile bilmiyordum.

***

Sonunda hemşire çıkmama izin verdiğinde zaman kavramını yitirmiştim. Sadece uyumuş ve Aresi rüyamda görmüştüm. Ona her şeyi anlatacaktım ama henüz hazır değildim.

Babamın odasının önüne geldiğimde annemi görmüştüm. Hiçbir şey demeden odaya girdiğimde babam uyuyordu.

Elini tutup "Beni bırakma baba." dediğimde gözlerimden yaşlar akmaya başlamıştı.

Gözlerini araladığında hemen ağlamayı kesip "Uyandın!" dedim.

Gülümseyip "Kendine iyi bak olur mu kızım. Hayatını yaşa ve anneni kafana takma tamam mı? Odamın en alt çekmecesindeki mektupta her şey yazıyor. Onu okuyunca bu dediklerimi anlayacaksın." dediğinde gözlerim yine dolmuştu.

"Hayır. Hayır. Hayır. Beni bırakma baba. Benimle bu konuşmayı yapma. Ben kaldıramam. Ben bunu kaldıramam baba." dedim ona daha çok sarılarak.

"Ağlama. Sen güçlüsün. Her şeyin üstesinden gelirsin." dediğinde hâlâ gülümsüyordu.

'Ben güçlü değilim ki baba. Daha senin beş yaşındaki kızınım.' diyememiştim. Diyemeden beni bırakmıştı.

Babam gitmişti. Geriye ise benim çığlıklarım, doktorların telaşı ve şokta olan bir annem kalmıştı.

***
Uyandığımda tekrar beyaz tavan görmüştüm. Yoksa her şey bir rüya mıydı?

Kolumdaki serumu umursamadan babamın odasına gidince hemşire arkamdan gelmişti.

Halisünasyon görüyordum değil mi? Buradaki yatak boş olamazdı. Babam beni bırakmazdı değil mi?

Başımın dönmesiyle son zamanlarda bana arkadaş olan beyaz tavanı görmüştüm yine.

***

Gözlerimi aralamam ile Aresin yüzünü görmem bir olmuştu.

Onu özlemiştim.

"Galiba yine rüya görüyorum." dediğimde kaşlarını kaldırmıştı.

"Yok. Rüya değil."

Yataktan yavaşça kalktığımda bana yardım etmişti. Kolumdaki serum yeri acıyınca hafif inlemiştim.

Rüya olsaydı acımazdı değil mi? Gelmişti.

"Beni nasıl buldun?"

"Numaranı sorgulamak neden daha önce aklıma gelmedi bilmiyorum ama bunu sonra da konuşabiliriz."

"Numaramı mı sorguladın? Ah. Onu hiç düşünmemiştim." dediğimde elimi hafifçe alnıma vurmuştum.

"İyi misin?"

Gülümsemeye çalıştım. Ne kadar oldu bilmiyorum ama bakışlarını hesaba katarsam olmadı.

"İyi olmaya çalışıyorum." dedim.

"Ne oldu? Anlatmak ister misin?"

Sorusuyla gözlerim dolmuştu. Bu bir haftada o kadar çok ağlamıştım ki artık gözlerim acıyordu.

Elleri yanaklarımı bulduğunda gözyaşlarımı silmişti. Bana sarıldığında "Geçecek." demişti.

Omuzunda ağlamaya devam ederken onu hak edecek ne yaptığımı sorgulamıştım.

💣💣💣