Kızamıyorum da kimseye. Çünkü artık genelimiz yoksun sevgiden. Bakın aşk demiyorum sevmek diyorum. Aşk diye bir şey yok zaten. İllaki hislerine tercüman kelime arıyorsan sevgi de mesela, sevmek de, seviyorum de. Bazıları der ya acı veriyor sevmek diye, sevmek acı vermez bilhassa huzur verir. Sevdiklerin acı verir sana, yada yanlış tercihlerin. Hatta öyle ki bazen nefes alamayacak kadar dolduğun, taşacak yer bulamadığın oluyor. Gözyaşını akıtacak bir omuz yada derdini anlatacak biri olsa nafile... Onlarca kişinin omzu ıslansa gözyaşınla, binlerce kulak işitse derdini azalmıyor yine de. Kuralı olmuyor sevmenin yada söz geçiremiyorsun sevmelerine. Çünkü aklın unutsa kalp bağımsızlığını ilan ediyor bedeninde ve ele geçiriyor sevgi, fethettiği her uzvunu. Ve ne kadar direnebiliyorsan o kadar nefes alabiliyorsun. Bak nefes alabiliyorsun diyorum mevzu bahis yaşamak değil, severken bu mümkün değil..
Aldığın her nefesten ayrılış ise biraz daha acıtıyor canını. Sevmeyi hatırlatıyor nefes alışın, sonra diriliyor bütün gitmeler geri verdiğinde. Nefes alıp vermek bile sevmeyi, acıyı, bilhassa ölürken yaşamayı anlatıyor. Ne de olsa aldığın her nefesi elbet geri veriyorsun, ta ki bir daha alamayana kadar. Sonrası yenik düşüyorsun işte. Çünkü sevgi güçlü, sevmek yorucu, kavuşmalar çoğaldıysa da, bir 'seni seviyorum' iki kalbi tek vücut etmiyor artık.
Sen yine de sev...
Eğer iyi geliyorsa geceler sana, herkesin sustuğu vakit kalemi konuştur. Ama gündüzleri anlatmasın kelimeler, aydınlık barındırmasın satırların, olabildiğince karanlık.. Yazabildiğin en güzel sevmeyi yaz, herkeste farklı acıları uyandıracak olsun. Ne kadar karanlık varsa o kadar matemi var harflerin. Birleşmek iyi gelecektir onlara, yaz gitsin. Göz yaşların karışsın karanlığa, buğulanacak yaşadıkların ve o gece en güzel sen seveceksin.
