Senden, benden, bizden, hatta inanamazsın Beşiktaş'tan bile vazgeçiyorum artık.
Bıraktıkların ait olduğu yerlere çok yakışmıştı, bıraktım onları kıyamadım.
Her şey yerli yerinde, ben gidiyorum.
Ama bak gözyaşlarım intihar etmiyor göz pınarlarımın uçurumundan.
Yazdıklarım almıyor bu defa nefes.
Kabullenemiyorum doğru,
aslında bir sürü sebebim varken gidişime sebepsiz ismini vermeyi...
Bundan böyle çocuklara sadece sevebilecek kadar büyümelerini söyleyeceğim bayım. Bence biri zaten ancak o zaman kocaman olabilir.
Yaraları kocaman,
sevgileri kocaman,
gözyaşları kocaman olacak da
kendileri küçücük kalacaklar, bu iyi.
Sadece sevebilecekleri kadar büyümek yetecek onlara. Ya da nefret edecek kadar küçük kalmasınlar kâfi mi demeliyim? Bilmiyorum. Ben sadece seni sevebilecek kadar büyüdüm işte. Şimdi de seninle yaşayamadığım için sensiz bir bedeni sessiz terkediyorum.
İsmine gitmek dediğime bakma, bunun ismi tam da intihar aslında.
"Hazırlanmış bir yere gidiyor gibisin.
Benim heryerde elim kolum var!
Bilmez misin yüzüm düşmüş kaç gündür düşünüyorum,
Tenhalaştı kahvaltılarımız...
Bomboş bakıyoruz artık,
Bir bildiğin var da susuyor gibisin.
Ki sen benim gözyaşlarmı da gördün.
Sen benim ilk aldığım güldün.
Heyecanını kaybetmişsin,
Yok inancını kaybetmişsin.
Doya doya sarmamışım...
Bize çok günah etmişsin."
Bugün günlerden sen'ertesi sevdiğim. Sensiz geçen günlerime bu ismi verdim. Bugünün dünden bir farkı yok. Saat sensizliğe vurdu bu gece de. Ve bir türlü aydınlanmadı gecenin tok karanlığı.
İnsanlar ise hep gözlerimin şişliğinde aradılar seni, gözyaşlarımda boğdular, yazdıklarımla tanıdılar, öfkemden anladılar. Herkes her şeyi dedi de bir ben hala toz zerreciği konduramadım sevdiğim. Bir bildiğin var da gidiyor gibiydin...
