Okuduğum kitabın gözyaşlarımın akmasına neden olan satırlarısın sen. Buna rağmen herhangi bir şarkının seni bana anımsatan notasında ettiğim tebessüme saklamak istiyorum seni, gözyaşlarımın arkasına sığdırmaktansa. Lakin olmuyor. Hayır, olası gelmiyor değil sen gidiyorsun. Her adımında koca bir hayatı yutkunuyorum da geçmiyor boğazımdan sensizlik. Hayallerime tekerrürünü ezberlettiğim senli zamanlarında dibi gözüktü artık. Bütün gökyüzü bozsa düzenini dolsa ciğerlerime, alamıyorum nefes. Bana aşk lazım, bana illa sen, gerisi hep heves.
Beni unuttuğun yerdeyim. Umut tutmuyor burada hayallerim. Belli belirsiz bir kalabalığın arasında eskitse de zamanı, hep taze kalacak olan sensizliği yudumluyorum. Sensiz sokakların güzel olamayışını izliyorum. Biraz uzakta denizin her bir dalgası vuruyor kıyıya sen diye, duyuyorum. Ayrılığı küçük şehirde yaşama, her adım acını tazeler demişler. Benim seninle adımımı attığım sokaklarla değil derdim. Seninle gidemediğimiz yerlere, yürüyemediğimiz kaldırımlara sitemim. 'Gel,' yazdığım bu yazının sonuna nokta koymayacağım gelmeden 'sen.' "Gelsen," sensiz başladığım bu yazıyı bizimle bitirsen ve yürüdüğüm bu yolun sonu olsan, son'um olsan bu sefer (. )
Bugün 20.06.2015. Bu parantez içine bir sene sonra nokta koyabilmeyi nasip eder Allah inşallah.
Noktayı erken koydum arkadaşlar. (25.08.15) Bazen beklenenin gelişine değil gidişine nokta koymanız gerektiğini anlamanız gerekir.
