"Bu elle tutulamayan korkunç aşkın sorumluluğunu bütün acılarıyla yüklenen biri olacağım yerde, söz gelişi odandaki o her zaman seni görebilen, güzelliğini seyredebilen mutlu bir ayna, bir dolap olsam ne iyi olurdu."
Der Franz Kafka. Cümlelerimde bu denli anlatabilsem hâlimi..
Şu satır aralarına saklanmış hislerim dışında; sorsalar, yaşadığıma dair başka kanıtım yok. Neyse ki gerçek bir hissin sadece satır aralarında kaldığı bu yerde daha hoş bir yaşam belirtisi ile karşılaşmadım. Demem o ki beyhude yere yazmadım 'Bir Şiirde Sarılalım' dizelerimi. Seninle kavuşacağım hayali olur da gerçeklerimin ucuna dokunursa, daha şık bir yer düşünemedim, affet. Şu yeryüzünde bu anı ölümsüz kılacak bir kara parçası dâhi kalmadı çünkü. Kötülük denilen o şey gökten yağıyor sanki. Gel yeter ki.. Senin seçtiğin olsun, eğer varsa sevdiğin. Gel, konusu huzur olan bi kitapta saklanalım üzerimize damlayacaklardan. Eskidikçe sayfaları aşk koksun satırlar, gel ve böyle yaşlanalım. Olabildiğine beyazlasın saçlarımız. Ve yine en beyaz halinde saçlarının, ben olayım yanında...
