Eli değmiş aşkın bu satırlara.
Nasıl bu kadar nefret kokar?
Kenara köşeye tıkıştırdığım acılarım bayatlamış.
Evet acılar da bayatlar.
Hatta hafızada yer ettiği sürece,
Buram buram nefret kokar.
Çekmeye korktuğum acılarım yerini nefrete bıraktı.
Küçük bir kayıkta Karadeniz'in dalgalarına emanet edilmişim sanki.
Artık canımın istediği yere değil ya da yanına,
Sürüklendiğim yere kadar yolum var.
Öfkeli dalgalarla boğuşan kayığım ve ben..
Zamana karşı koyuşumuzun belki de son demleri.
Kalmadı zaman,
Yelkovan az sonra yorulacak.
Bir vedalık zaman kaldı sarılalım mı?
Kıyıya vurduğum vakit,
Bir kalp sesi eksilecek şehrin gürültüsünden çünkü.
Bir günaydın eksik olacak o sabah,
Gecelerin hüznü eksilecek biraz gökyüzünden.
Ve biri var...
Kimse satır satır sevmeyecek onu böyle,
Her cümlesinde aşka büyük başlamayacak onun için.
Öyleyse,
Yazdıklarım Allah'a emanet.
Yaşadıklarımı ve anılarımı benimle götürüyorum.
Satırlarınızı sevgiyle dolduracak kişilerle olmanız dileğimle.
Çok sevin.
