Vehmi sevdaların yorgunluğundan rüzgar, yerinden eder yaprakları. Müphem duruşlara kızgınlığı, esiyor. Yılları ufaladım ellerimde, kalanlar bana bir yaprak bile etmiyor. Bir sıfat niteleyemez ya bir ismi yeterince, nasıl muhtevası kayıp şiirin satırları muallel; işte ben öyle anlatamıyorum kendimi. Yine de gölgemde bulanık renkler barındırır gibiyim, gündüzüm gecemden karanlık değilse eğer. Yine intihar ettiğim yerden doğuyor cümlelerim, gözyaşlarımın kuruduğu yerde ıslanıyor. Üstünü kapattıklarımın üstünde yürümesem gidecek bir yolum dahi yok. Ne zaman açılsa üstünü kapattıklarım yıkılacak gibiyim.
Ağzına içki sürmemiş insanların hayatı zil zurna yaşayışlarını görür gibiyim, avaz avaz azalışlarını bu dünyadan. Bu bedenlerin tazeliği yoruyor gözlerimi, kırışmış ruhlarınızın yanında kaybolmuş gibiyim. Israrla yalanlara sarılıp gerçeklerde boğulur gibi, sorsan yağmura aşık ama hep yağmurdan kaçmış gibi, hepimize bir şiir yazılmış, ben bir küfürde saklanmış gibiyim. Büyüklük birilerinde kalmış sürekli, ben küçücük kalmış gibi, huylunun huyundan vazgeçmiş tavırlarının hastası, ben biraz yalan seviyor gibiyim. Bir yaranın gölgesinde veriyorum günahlarımın getirdiklerini, beyaz kalamadan siyaha çalarak biraz. Yalanları sırtıma yüklemiş, gerçekleri bir yerde unutmuş gibiyim.
Bir gün farklı gökyüzünün altına sığınacak hayallerim, yağmura eşlik ederek, belki karşı koyarak rüzgara.. İçimdeki kırgınlıklara tutunacak düşüncelerim, yön vererek belki kararlarıma. Şimdi karanlıktayım hafif bir ışık vurmakta arkamdan. Ne biliyim işte, ben bu aralar karıncaların uçtuğunu, karların tutuştuğunu görür gibiyim.
Önerilen parça: Onur Can Özcan- Yaramızda kalsın.
İki yalnız bir doğru edebilirdik.
Şimdi farklı şiirlerde yaşar gibiyiz.
Ben Mecnun, sen Şirin; tesadüf değil.
Biz bize kurulmuş tuzak gibiyiz...
