"Eğer seni kırdıysam
Darıl bana
Ama bir gün beni ararsan
Bak ruhuma
Birden gecem tutarsa
Güneşi çevir bana
Sevgilim bağışla
Biraz zor olsa da"
Gecem tutuyor şu sıralar sevgilim. Bilirim bana güneşi çevirecek kadar sevmedin beni. Olsun, ben karanlık tarafım kadar sevdim seni.
Sende bile bulamamışken, herkeste biraz aradım seni. Aptallık bu değil de nedir?
Bu şehrin her sokağı yüzümden alır nemini.
Ateş bu kadar iyi yakabilmeyi senden, yanabilmeyi benden öğrenmiş olabilir mi?
Soğuk duvarlar ördüm aşkla arama, yıkabilecek kadar güçlü mü duyguların?
Bu aşkın acısını anlattığım kelimelerin binlercesi var içimde, içime bir baksan. Yazabilecek cesareti bulamadığımdan saklanıyorum kalemden kâğıttan. Gündüz vakti yazılan şiir gibiyim tadım tuzum yok bu aralar. Gecenin karanlığına dokunmamış her şiir biraz eksiktir, eksiğim bir o kadar.
"Affet beni akşamüstü
Gölgen uzarken
Öğleden sonra affet
Ne zaman istersen
Affet beni gece vakti
Ay doğmuş süzülürken
Sabaha kalmadan affet
Tam ayrıldık derken."
Bir akşam üstü serinliğinde affet beni. Yağmura yakalandığında getir hatrına, öyle affet. Yaprak dökümünde ya da gün doğarken affet. Sevmediğim için değil, sevmeyişinin seyri güzel olmadığı için gidişimi affet. Bak bir sonbahar daha döktü yapraklarını ıslak kaldırımlara. Bir kez daha çıplak kaldı bu şehrin hiç gölgesinde oturmadığımız ağaçları. Bin telaşeli bu mevsim, var bir acelesi. Diğer mevsimlerden bir damla fazla, diğer insanlardan biraz az olduğum gibi..
