Evvela gözlerimden yağar gönlüme, sonra nasibini alır elimden kağıt.
Oysa hiç ardına geçemeyeceğimi bildiğim buğulu camların ardından seni seyir eylemek gibi, seni yazmak.
Ama ne yazsam eksik kalacak. Sanki bütün şiir kitapları biz onları okumadan önce okumuş seni, muhabbeti hep sen.
Hepsinin her kafiyesinde biraz sen varsın, manasında yine sen.
Yazdıklarımı okuyanların bir 'Amin' borcu olsun satırlarıma. Her satırım bir dua, isteğim sensin Allah'tan.
Bu yüzden cümlenin ortasında bırakmam kalemi elimden, hevesi kursağında kalır kelimelerin.
Bir yol düşün şimdi.. Bu yolun başı benim, sonu sen.
Elbet bir gün benden yola çıkanlar aslında sana varacak olanlardır.
Ancak bana bakıp seni görmeyeceklerse bakmasınlar,
muhabbetleri sen olmayacaksan
vesselam,
konuşmasınlar benimle.
