Canımız sağ olsun. Sevip de sevilecek kadar zenginliği çok gördü bize şu fani dünya...
Ömür boyunca kalbine dokunmak istediklerimiz tutmadıysa elimizden, vazgeçtiyse tek solukta, aldığımız her nefes boşuna deyip pes mi edeceğiz peki? Sanmıyorum.. Her kışın ilkbahara bir merhabası olduğuna inanıyorum çünkü ben. Düşenin kaldıracak bir el olmasa dahi kalkabileceğine inanıyorum. Aşk yok da demiyorum, haşa yakışmıyor cümlelerime. Ama sevgi kadar sonsuz da değil aşk. Hep bir elvedaya sarılıyor yolun sonunda.
Alışkanlığı oldu hüzün kapılarını ardına kadar açmak gönlümün, geri çevirmedim dudaklarına aşk diye ezberlettiğin hislerini, buyur ettim içime. Ve vazgeçmedim nefesinin ortak olduğu bu dünyaya bir soluk fazla olmaktan. Kendime kızdım en çok. Sende aramaya korktuğum hataları, hep kendimde bulduğumdan. Yakıştıramadığım için gidişi sana, kendimi hep sensiz yollarda bulmaktan.
Sana gelince...
Bu kez de seni böyle severken, aynı zamanda senden bu kadar nefret ediyor oluşum yabancı değil acılarıma. Gidişinin üstüne bir gidiş ekleyerek eksiliyorum hayatından. Ama bir acı fazlam, bir kalp eksiğim olsun ki seviyorum seni. Kendime bile itiraf edemesem de bunu, yemin ederim her harf bağırıyor seni yazdığım satırlara...
