Falling Leaves To Their Roots

Part 30

Zawgyi

ေနာက္ရက္မနက္မွာ မနက္စာစားၿပီးတာနဲ႔ Annyကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။ အရင္ေန့က ကြၽန္ေတာ္ခူးခဲ့တဲ့ စပ်စ္သီးေတြကိုပါ ထည့္ေပးလိုက္ေသးတယ္။ ကားေပၚတက္ခါနီးမွာ ကြၽန္ေတာ့္အနားကို ကပ္ၿပီး ခပ္တိုးတိုးစကားတစ္ခြန္းကို Annyက ဆိုလိုက္ေသးတယ္။

"ေကာင္ေလး... မင္းက သိပ္ကိုကံေကာင္းတဲ့လူသားပဲ။ Seanကိုတန္ဖိုးထားေနာ္။ "

တစ္ဖက္လူမတိုက္တြန္းရင္ေတာင္ Daddyက ကြၽန္ေတာ္တန္ဖိုးအထားရဆံုးသူမို႔ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀မွာ မသိတတ္ျခင္းေတြမ်ားေနေသးေပမယ့္ Daddyက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဘယ္ေလာက္အေရးပါတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ သိႏွင့္ေနတာ အေတာ္ၾကာၿပီျဖစ္တယ္။

အိမ္ကိုျပန္လာေနတဲ့ ကားေလးကေတာ့ အရင္လိုပဲ တိတ္ဆိတ္ေနဆဲ...။ Daddyနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ကလဲ ေျပာစရာစကားေတြ ကင္းမဲ့ေနဆဲ...။

" Daddy. "

သိလိုတဲ့ေမးခြန္းေတြကို အေျဖရဖို႔ ပထမဆံုးေျခလွမ္းကို ကြၽန္ေတာ့္ဘက္က စတင္ေလ်ွာက္လွမ္းလိုက္တယ္။ အဖိုးအခအေနနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ေမးသမ်ွကို Daddyက တိတိက်က် ျပန္ေျဖဖို႔ကို ေမ်ွာ္လင့္ရင္း...။

" ေျပာေလ ေရွရီ။ ဘာေျပာမလို႔လဲ။ "

" Annyနဲ႔ Daddyက အမ်ိဳးေတာ္တာလား။ "

ဘာအမ်ိဳးမွမေတာ္ဘူးဆိုတာ သိၿပီးသားျဖစ္ေပမယ့္ ေနာက္ဆက္တြဲေမးခြန္းေတြအတြက္ ယခုေမးခြန္းနဲ႔ပဲ နိဒါန္းပ်ိဳးလိုက္တယ္။

Annyနဲ႔ Daddyက ဘယ္လိုသိၾကတာလဲ။ ရင္းႏွီးလာတဲ့ သက္တမ္းကေရာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။ ဘယ္အတိုင္းအတာထိ ရင္းႏွီးၾကသလဲ။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာအေၾကာင္းေတြပါ တိုင္ပင္တဲ့အထိလား။ ေနာက္ဆံုး ဘာအတြက္ေၾကာင့္ Daddyကိုတန္ဖိုးထားဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုမွာရတာလဲ။

ေတာ္ရံုနဲ႔အဆံုးသတ္မွာမဟုတ္တဲ့ေမးခြန္းေတြကို ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာျပင္ဆင္ၿပီးသား။ ေသေသခ်ာခ်ာသိရတဲ့အထိ ေမးဖို႔ထိ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသား။ ဒီအတြက္ အေၾကာင္းရင္းက အလာလမ္းတုန္းကလို တိတ္ဆိတ္မေနခ်င္ရံုသက္သက္သာျဖစ္တယ္။