Falling Leaves To Their Roots

Part 37

Zawgyi

ကြၽန္ေတာ္ရဲ့က်ရႈံးမႈေလးက မ်က္စိေရ႔ွထဲက အိမ္ထဲမွာရိွတယ္။ အခုခ်ိန္ဆို ဘာလုပ္ေနမလဲ။ စာအုပ္ဖတ္ေနမွာလား။ သတင္းနားေထာင္ေနမွာလား။ ကြၽန္ေတာ့္ကို လြမ္းေနမွာလား။

၀င္ရမလား၊ မ၀င္ရဘူးလား။ ေတြ့ရင္ေရာ ဘာကေနစ,ေျပာရင္ ေကာင္းမလဲ။ မၾကာေသးတဲ့ရက္ပိုင္းေလးအတြင္းကမွ ျပန္သြားတဲ့သူကို ေတြ့ရဖို႔ ျပင္သစ္ကေန အေလာတေကာျပန္လာၿပီးမွေတာင္ အိမ္ေရ႔ွေရာက္မွ အခုလိုေတြေဝေနမိတယ္။

Daddyကို ကြၽန္ေတာ္ဘာေျပာသင့္သလဲ။

ကြၽန္ေတာ့္ရဲ့ေတြေဝမႈကို စိတ္မရွည္စြာနဲ႔ပဲ ေန့အလင္းေရာင္က ႏႈတ္ဆက္သြားတယ္။ ညပိုင္းရဲ့ မလင္းတလင္း လေရာင္ကသာ အေဖာ္ျပဳေပးေနရဲ့။ တလက္လက္ေတာက္ပေနတတ္တဲ့ ၾကယ္ေရာင္စံုေတြေတာ့ ရိွမေနခဲ့။

တာရာမဲ့တဲ့ေကာင္းကင္ကိုၾကည့္ရင္း ရုတ္တရက္ပဲ အထီးက်န္မႈကို အူလိႈက္သည္းလိႈက္ခံစားလိုက္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္လိုမ်ိဳး Daddyေရာ ခံစားေနရတာလား။

ကြၽန္ေတာ့္ကို အဲဒီေလာက္ အျဖစ္သည္းခဲ့တဲ့သူက ကြၽန္ေတာ့္အေဝးမွာ အထီးက်န္ေနခဲ့ရင္ ဆိုတဲ့အေတြးက ဖိအားတစ္ခုျဖစ္လာတဲ့အတြက္ ေျခလွမ္းေတြက စတင္ေရြ့လ်ားလာတယ္။

ၿခံတံခါးကို အသာအယာပဲ တြန္းဖြင့္သြားလိုက္တယ္။ Daddyရိွေနတယ္ဆိုတဲ့အသိေအာက္မွာ ေနြးေထြးမႈကို ခ်က္ခ်င္းခံစားလိုက္ရတယ္။

ဒါနဲ႔ Daddyက ဒီလိုပဲ ေပါ့ဆတတ္သလား။ ညေရာက္ေနၿပီ။ ၿခံတံခါးပိတ္ထားရမယ္မွန္းမသိဘူးလား။ 'ေရွရီမွမရိွတာ' ဆိုၿပီး ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ေန,ေနတာလား။

အိမ္ရဲ့ေနရာအႏွံ႔မွာ ဝါက်င္က်င္မီးေရာင္ေလးေတြ ပ်ံ့က်ဲေနတယ္။ တိတ္ဆိတ္မႈကို ေပၚလြင္ေစတဲ့အဓိကအခ်က္က နံရံေပၚက နာရီသံပဲ။

Daddy.

ႏွလံုးသားရဲ့တစ္ေနရာကေန Daddyကို အသံမထြက္ဘဲ ေခၚတြင္လိုက္မိတယ္။ အခုခ်ိန္ဆို ဘယ္ေနရာမွာ Daddyရိွေနမလဲ။

ဧည့္ခန္းထဲမွာ Daddyမရိွ။ အိပ္ခန္းမွာမ်ားလားဆိုၿပီး အိပ္ခန္းဘက္ကိုအလွည့္ ေလျပည္ရဲ့စေနာက္က်ီစယ္မႈေၾကာင့္ ၀ရံတာဘက္ကို ​အေၾကာင္းျပခ်က္မရိွ ေျခၪီးလွည့္လိုက္မိတယ္။