Zawgyi
ေက်ာင္းနားခံရတဲ့ တစ္ပတ္အတြင္းမွာ အိမ္ထဲမွာပဲ ေနျဖစ္တဲ့ရက္ေတြက မ်ားတယ္။ အနီးအနားပတ္၀န္းက်င္ကို Daddyနဲ႔အတူ လမ္းေလ်ွာက္ျဖစ္ရံုကလြဲရင္ အျပင္ထြက္တာရွားတဲ့ေန့ရက္ေတျြဖစ္တယ္။
ပဲရစ္ရဲ့ရႈခင္းက လွပေနတယ္။ လမ္းမေတြရဲ့ေဘးမွာ စီတန္းစိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ သစ္ပင္ေတြကို အရင္လို မ်က္စိမေနာက္ေတာ့ဘူး။ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အႏုပညာနဲ႔ ဖက္ရွင္မွာ ထိပ္တန္းႏိုင္ငံတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ပဲရစ္က တကယ္ကို ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လိုျဖစ္တယ္။ ကိန္းႀကီးခန္းႀကီးႏိုင္တယ္လို႔ ထင္ခဲ့မိတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ့ ဗိသုကာလက္ရာကိုေတာင္ သေဘာက်ေနမိရဲ့။
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ့စိတ္အေျခအေန ေျပာင္းလဲေနမႈကို ပဲရစ္ၿမိဳ႔ေတာ္ကသာ သိသြားရင္ "မင္း Daddyရိွလို႔ မတူေတာ့တာမလား။ " ဆိုၿပီး စကားနာထိုးေနမလား။
" ေရွရီ။ "
" ဗ်ာ။ "
အခန္းရဲ့ မွန္ျပတင္းကေန ျဖတ္ျမင္ေနရတဲ့ Effelေမ်ွာ္စင္ႀကီးကို ေငးၾကည့္ေနတုန္း Daddyက အနားေရာက္လာတယ္။ တစ္ခုခုကို ေျပာစရာရိွေနတာမ်ားလား။
" ကိုယ္ မင္းမိဘေတြအေၾကာင္း ေျပာခ်င္လို႔။ "
" ဟုတ္ကဲ့။ "
Daddyေျပာမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္မိဘေတြအေၾကာင္းက ေသဆံုးရျခင္းအေၾကာင္းရင္းပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ေသဆံုးမႈရဲ့မသကၤာအခ်က္ေတြကို Daddyရွာေတြ့ခဲ့ၿပီမ်ားလား။
" ကြၽန္ေတာ္နားေထာင္ေနပါတယ္ Daddy. "
စကားကိုဆက္မေျပာေသးဘဲ တြန္႔ဆုတ္ေနတဲ့ Daddyပံုစံက ပံုမွန္ကေန ကြဲထြက္ေနတယ္။ ေတြေဝေနတာ Daddyအက်င့္မွ မဟုတ္တာပဲဗ်ာ။ အမွန္တရားက နာက်င္ရင္ေတာင္ လက္ခံႏိုင္တာမို႔....။
" မင္းမိဘေတြ ေသဆံုးမႈရဲ့ အဓိကတရားခံကို ကိုယ္ရွာေတြ့ၿပီ။ "
ေျပာမယ့္ေျပာေတာ့ တဲ့တိုးေျပာခ်လာတဲ့Daddyမ်က္ႏွာက အေတာ္ေလးစိတ္ရႈပ္ေနဟန္။ နာက်င္ရင္ေတာင္ လက္ခံႏိုင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ကလဲ တုန္လႈပ္မိသြားတယ္။
ပါးပါးနဲ႔မားမားက မေတာ္တဆမဟုတ္ဘဲ တစ္စံုတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ေသသြားတာမ်ားျဖစ္ေနမလားလို႔ ေတြးမိၿပီးကထဲက 'မဟုတ္ခဲ့ရင္' ဆိုတဲ့မေသခ်ာမႈေၾကာင့္ တစ္ဖက္လူကို စြပ္စြဲေနမိတာဆိုၿပီး အားနာေနခဲ့မိတာ။ အေတြးေတြလြန္ေနခဲ့မိတာ။
YOU ARE READING
Falling Leaves To Their Roots
FanfictionThe leaves of the tree always return to their roots.
