Η ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΡΑΤΩΣ✨

11

Το σχόλασμα δεν άργησε. Όταν έχω την Ξένια είναι όλα τόσο διαφορετικά. Δεν ξέρω γιατί η μαμά της το έκανε τόσο θέμα όταν έχουν συμβεί και χειρότερα. Βγήκαμε απο το σχολείο και είδα μπροστά μου το αυτοκίνητο του Άρη. Γιατί ήρθε; Του είπα να μην έρθει. Δεν μπορούσα να δω μέσα απο τα παράθυρα του γιατί είναι μαύρα και δεν φαινόταν. "Καλέ τι αυτοκινητάρα είναι αυτή; Ποιός την έχει;" ρώτησε η Ξένια. "'Αμαν, τι θεός είναι αυτός που βγήκε απο μέσα! Άνετα τον έπαιρνα ε Ελένη;" είπε η Σώτια. Βγήκε απο μέσα ο Αριστείδης σαν θεός με το μαύρο παντελόνι του γραφείου του, το λευκό του μισοανοιγμένο πουκάμισο τις αλυσίδες του με τα γυαλιά του. Όλες εκεί σκάλωσαν πάνω του και ένιωσα την ζήλια να περνάει απο μέσα μου. "Καλέ αυτός δεν είναι ο Άριστείδης;" ρώτησε η Ξένια. "Σσσ!" της απάντησα. "Τι σσ Ερατούλα; Βρήκαμε γκόμενο; Και τόσο μεγαλύτερο;" ρώτησε η Ελένη και ξεκινήσανε να πηγαίνουνε κοντά του. Γύρισα αμέσως στην Ξένια και ξεφύσηξα. "Τι έπαθες καλέ; Άσε τες να τον δούνε, αφού δεν θα τον έχουν ποτέ γιατί τον έχει η κουκλάρα μου εδώωω!" "Σσσσ Ξένια μην σε ακούσει. Είναι κρυφό αυτό που έχουμε" της είπα και την τράβηξα να πάμε να δούμε τι του λένε. " Πόσο κρυφό είναι να έρθει στο σχολείο σου και να σε περιμένει;"  με ρώτησε η Ξένια. "Πες μου εσύ να σου πώ και εγώ." Πήγαμε κοντά και είδα τις λυσσάρες το πόσο του κολλούσαν. Βδέλλες του είχαν γίνει και εκείνος απλά να τους χαμογελάει. "Λές ε; Χαχαχα θα το σκεφτώ"  είπε ο Αριστείδης. "Τι θα σκεφτείς;" του είπα χαμογελαστή και εγώ για να μην με καταλάβουν εκείνες. "Η Ελένη και η Σώτια εδώ με κάλεσαν στο πάρτυ τους το Σάββατο" μου είπε και μου έκλεισε το μάτι. "χαχαχα δεν θα τα πάμε καλά" Ψιθύρισα στο αυτί της Ξένιας. "Ερατώ;" ακούστηκε η φωνή του Μάριου. Ο Αριστείδης γούρλωσε και αμέσως διαγράφηκε εκείνο το λευκό χαμόγελο που τόση ώρα είχε με τις λυσσάρες δίπλα του. "Μάριε μου" του φώναξα και πήγα κοντά του. "Θές να πάμε για κανένα καφέ;" με ρώτησε ο Μάριος αλλα ο Αριστείδης δεν μπορούσε να ακούσει τι με ρώτησε. "Φυσικά, να πώ και της Ξένιας και πάμε." του είπα. "Ναι κανένα πρόβλημα, να πάμε και τώρα όλοι μαζί" μου είπε, και εγώ αμέσως φώναξα της Ξένιας. "Ξένια, που θα πάτε με εκείνον τον τύπο;" ρώτησε  ο Αριστείδης . "Ο Μάριος; είναι ο πρώην την Ερατώς, δεν ξέρω που θα μας πάει. Ακολούθησε μας αν θές." είπε η Ξένια και ο Άρης έμεινε να μας κοιτάει με θυμό πλέον. Κάθησε η Ξένια πίσω και εγώ δίπλα απο τον Μάριο. Έγνεψα γειά σου του Άρη και φύγαμε. Ε συγνώμη δηλαδή θα έχω εγώ τον Αριστείδη να σαλιαρίζει με τις λυσσάρες και να με κάνει εμένα να νιώθω σαν ζηλιαρόγατα. Ώρα να αλλάξει ροή το παιχνίδι. Πήγαμε στο καφέ και καθήσαμε. "Ερατώ; Απέναντυ είναι ο Μάρκος, θα πάω λίγο να καθήσω μαζί του και έρχομαι." Μας είπε η Ξένια και έφυγε. Κάθησα εγώ με τον Μάριο και παραγγείλαμε τον καφέ μας. Μιλούσαμε, γελούσαμε, δεν πολυκατάλαβα πως πέρασε η ώρα. "Γειά σας. " είπε ο Αριστείδης. "Πάλι μπροστά μου εσύ;" είπε ο Μάριος. "Γειά" είπα εγώ. "Γιατί να μην είμαι μπροστά σου δηλαδή; Εδώ και εγώ συχνάζω. Τι κάνετε;" απάντησε ο Άρης στον Μάριο. "Καλά, εδώ με την κοπέλα μου. Την γνωρίζεις σωστά;" είπε ο Μάριος και εγώ γύρισα απότομα πάνω του. "την ποιάν;" ρώτησε ο Άρης θυμωμένος να με κοιτάζει. "Και εγώ αυτό θα ρωτούσα" του είπα για να ηρεμήσει. " Αριστείδη σε έστειλε ο πατέρας μου για να με πάς σπίτι;" ρώτησα για να τον κάνω να φανεί ότι ο σκοπός του είναι αυτός. "Ναι, γι'αυτό φύγαμε." Πήρε την τσάντα μου απο το πάτωμα και με πήρε απο το χέρι. "Περίμενε, η Ξένια" του είπα. Της έγνεψα και ήρθε. "Θα με φέρει ο Μάρκος σπίτι σου μόλις πιω τον καφέ μου αγάπη" της έγνεψα θετικά την φίλησα και έφυγα. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ο Άρης άρχισε να οδηγάει γρήγορα. "Γιατί τρέχεις;" τον ρώτησα αλλα δεν πήρα απάντηση. "Που πάμε;"  ξαναρώτησα "Σπίτι μου, θέλω να μιλήσουμε λίγο."  Μπήκαμε σπίτι του και έστειλα μήνυμα στην Ξένια να καθηστερήσει λίγο να πάει και ότι μόλις πάω θα της στείλω για να έρθει. "Τι θέλεις να πούμε;" "Θέλεις κάτι να πιείς;" "Όχι ευχαριστώ, ήπια μόλις τώρα καφέ." "Το είδα." "Ερατώ, σκέφτηκα και αποφάσισα να πούμε του πατέρα σου ότι είμαστε μαζί"  "Συγνώμη; Τι είμαστε;" ρώτησα και σηκώθηκα πάνω."Δεν υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε, κάποια στιγμή θα το μάθει και καλύτερα να είναι απο εμάς."  μου είπε ενώ έστηβε τα πορτοκάλια του. " Πας καλά; Άρη εάν πείς έτσι πράγμα στον πατέρα μου, θα χάσεις την δουλειά σου και θα σε καταγγείλει στην αστυνομία." του είπα. "Ερατώ, θέλω να είμαστε κανονικά μαζί."  μου είπε και γύρισε να με δεί. "Τι;" τα χασα. "Τι τι βρε μωρό μου; Δεν θέλεις; Έρχεσε εδώ και κάνουμε σέξ, μιλάμε. Δεν μπορώ την επόμενη μέρα να ξέρω ότι ίσως δεν σε ξαναδώ." "Αν το πείς του πατέρα μου, ναι ίσως τότε να μην με ξαναδεί κανείς." κάθησα κάτω με φόρα στον καναπέ του. Σκούπισε τα χέρια του και ήρθε κοντά μου. "Ερατώ, θές να είμαστε  μαζί και να το πούμε εμείς στον πατέρα σου; Θέλω να μπορώ να έρχομαι σπίτι σου και να μην φοβάμαι. Να έρχομαι και να μπορώ να σε πάρω μιαν αγκαλιά και να μην με νοιάζει εάν με δεί κάποιος." "Όχι. Άρη βιάζεσαι"  "Τι όχι; δεν θέλεις να είμαστε μαζί; Εγώ γιατί νόμιζα ότι ήθελες; Ποιος ο λόγος να ζηλεύεις όσες είναι γύρω μου;" "Αυτό είναι άλλο! Δεν μου αρέσει να μοιράζομαι." "Γι'αυτο σου λέω." "Όχι είπα, ξέχασε το!"  Πήρα την τσάντα μου και έφυγα τρέχοντας απο το σπίτι του. "Ερατώ, Ερατώ!" μου φώναζε αλλα δεν σταματούσα.