Η ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΡΑΤΩΣ✨

13

"Ερατώ, τι έκανες;" με ρώτησε ο Άρης και ανέβηκε ακόμη ένα σκαλί. "Τι έκανα; Σε φίλησα." του απάντησα. Τι έγινε; Δεν ήθελε; Μου είπε ότι είναι μόνο φίλοι ήταν ψέμα; Τον ντρόπιασα; "Δεν είμαστε μόνοι, κοίτα κόσμος που μας βλέπει" και έδειξε με το δάκτυλο του τον κόσμο γύρω μας, που εκτός απο την Ξένια την Αντιγόνη και τον Πάτροκλο που μας είδαν κανένας άλλος δεν έδωσε σημασία. "Μάλιστα, συγνώμη αν ντράπηκες." του απάντησα και κατέβηκα κάτω να πάρω την τσάντα μου. Τον είδα που πήρε το χέρι της κοπέλας που έφερε και ανέβηκαν τα σκαλιά για να φύγουν. "Δεν κατάλαβα τι έγινε, τον φίλησες και μετά έφυγε;" ρώτησε η Ξένια εφόσον με είδε να πίνω το ποτό μου όλο με την μία. "Δεν ξέρω, υπάρχουν στιγμές που δεν καταλαβαίνω τους άντρες. Και αυτή ήταν μία απο εκείνες τις στιγμές. Ξένια μου θα φύγω δεν μπορώ να κάτσω άλλο. Συγνώμη. Θα έρθεις;" την ρώτησα και πήρα το σακάκι μου απο τον καναπέ. "Θα μείνω ακόμη λίγο, έρχεται ο αδερφός μου και θα με πάρει εκείνος σπίτι, έχω και σωματοφύλακα τώρα. Τον έψησε η μαμά μου γι'αυτό." μου είπε και έβαλε και άλλο ποτό να πιεί. "Εντάξει, καλό σου βράδυ αγάπη μου". Χαιρετηστήκαμε, φόρεσα το σακάκι μου και βγήκα έξω απο το club. Είδα τον Αριστείδη που με περίμενε έξω. Έφυγα απο την άλλη πλευρά για να μην του μιλήσω. Με είδε. Με ακολούθησε. "Ερατώ περίμενε!" τον άκουσα να μου φωνάζει. Σταμάτησα για να μην γίνουμε θέαμα. "Τι θές;" τον ρώτησα πικραμένη. "Γιατί δεν ήρθες εκεί που ήμουν;" και μου έδειξε το παγκάκι που βρισκόταν απέξω. "Συγνώμη, δεν έμαθα να κρύβομαι για να φιλήσω κάποιον." "Τι εννοείς Ερατώ; Ότι φοβάμαι;" άρχισε να αγριεύει η χροιά της φωνής του. "Δεν ξέρω εάν φοβάσαι αλλα αυτό κούρασε. Δεν ξέρω γιατί σήμερα με ακολουθάς και φέρνεις και την καημένη την κοπέλα μαζί σου. Πίστευες ότι εάν την δώ θα γυρνούσα γονατιστή και να σου έλεγα, ναι Αριστείδη! Να είμαστε σε σχέση και να το πούμε σε όλους; Και όλο αυτό επειδή σε είδα με άλλη; Μερικές φορές δεν καταλαβαίνω την σκεπτική σας." Γύρισα να φύγω και με τράβηξε απο την τσάντα μου. "Δεν είναι λόγια σωστά αυτά. Δεν ζήτησα τίποτα παράλογο απο το κορίτσι που εδώ και εβδομάδες βγαίνω." "Όχι Αριστείδη δεν βγαίνεις. Το μόνο που κάνουμε μαζί είναι να κρυβόμαστε! Απο όλους και όλα. Κανείς δεν πήρε χαμπάρι ότι είσαι 30 και εγώ 17 μέσα στο club για να σου κάνει πρόβλημα. Εσύ φοβάσαι!" "Εντάξει, τι θές να κάνω; Απάντησε μου! Τι θές να κάνω για να νιώσεις εντάξει; Να φωνάξω ότι σε θέλω; Ότι δεν παιρνάει μέρα που να μην σε σκεφτώ; Ότι ζηλέυω όταν σου μιλάνε ή όταν σε ακουμπάνε άλλοι; Ότι σε θέλω μόνο για μένα; Ότι άρχισα να νιώθω πράγματα για μιαν ανήλικη; Τι θές να σου πώ;" "Τι πράγματα είναι αυτά που άρχισες να νιώθεις Αριστείδη αφού το μόνο που κάνουμε μαζί είναι σέξ; Ούτε κουβέντα δεν ανοίξαμε! Δεν ξέρω τίποτα για σένα!" "Δεν χρειάζεται να ξέρεις πια ομάδα υποστηρίζω ή πια είναι τα χόμπυ μου για να σε ερωτευτώ." "Να με ερωτευτείς; Έτσι εύκολα ερωτεύεσε εσύ;" "Ερατώ σήκω φύγε απο μπροστά μου αυτη την στιγμή!" Βούρκωσα, δεν το περίμενα. Γύρισα να φύγω και τα μάτια μου άρχισαν να τρέχουν. Έτσι είναι ο έρωτας του; Να μου το λέει και μετά να με διώχνει; Τον άκουσα που ξεφύσηξε και είπε ξανά το όνομα μου. "Ερατώ περίμενε, συγνώμη." Δεν γύρισα κάν να τον δώ. Μπήκα στο ταξί και πήγα σπίτι μου. Άνοιξα την πόρτα του ταξί και κατέβηκα. Ο Μάριος καθόταν έξω απο το σπίτι του και κάπνιζε. Πήγα κοντά στην εξώπορτα του. "Δεν κρυώνεις εδώ;" τον ρώτησα και άνοιξα το κάγκελο. "Όχι είμαι καλά. Εσύ που ήσουν;" με ρώτησε και πήγα να καθήσω δίπλα του στο σκαλί. "Ήμουν με την Ξένια σε ένα μπάρ και τώρα ερχόμουν σπίτι και ήρθα να σου κάνω λίγη παρέα." "Ωραία. Ευχαριστώ" μου απάντησε και τράβηξε μιαν ρουφηξιά απο το τσιγάρο του. "Ερατώ, σήμερα σκεφτόμουν για εμάς. Όλα όσα έγιναν τον καιρό που είμασταν μαζί." με ρώτησε και ήπιε μιαν γουλιά απο την μπύρα του. "Δεν κατάλαβα, τι σκεφτόσουν;" τον ρώτησα. "Ότι δεν φτάσαμε να είμαστε μαζί. Πόσος καιρός είμασταν; 2-3 μήνες;" "Δεν ξέρω, δεν θυμάμαι, πάει πολύς καιρός." "Το ξέρεις ότι απο τότε κάνω μόνο περιστασιακές σχέσεις;" μου είπε και έσβησε το τσιγάρο του. "Τι εννοείς;" του είπα και γύρισα να τον δώ. "Ότι είμαι με μιαν γυναίκα μόνο για να περάσω καλά. Δεν θέλω πραγματικά να είμαι με κάποια." μου είπε και μου χαμογέλασε. "Μάλιστα, και γιατί αυτό;" τον ρώτησα και του χαμογέλασα. "Δεν ξέρω, νομίζω δεν ξεπέρασα ποτέ τον χωρισμό μας. Σου το είπα ξανά, μακάρι να μου έδινες ακόμη μιαν ευκαιρία για να σου αποδείξω πόσο σε νοιάζομαι." ήρθε κοντά στο πρόσωπο μου και έβαλε μιαν τούφα απο τα μαλλιά μου πίσω απο το αυτί μου. "Δεν σε χώρισα τότε Μάριε επειδή δεν σε αγαπούσα, μου ήταν πολύ δύσκολο. Απλά δεν ήθελα να υπάρξουν φασαρίες με τις οικογένειες μας μετά που ο πατέρας μου μας είδε να φιλιώμασταν. "Ακριβώς εδώ είμασταν, ακόμη το θυμάμαι. Καθόμασταν εδώ όπως καθόμαστε και τώρα. Πρώτα σου έπιασα τα χέρια και τα φίλησα." πήρε τα χέρια μου και τα φίλησε. "Μετά σου χαίδεψα το πρόσωπο και πήρα το πηγούνι σου και το έφερα κοντά μου." Χαίδεψε το πρόσωπο μου και έφερε με το χέρι του το πηγούνι μου κοντά στο στόμα του. "Μετά απλά σε φίλησα." Γύρισε το πρόσωπο του και με φίλησε. Άφησε το πηγούνι μου και με το ένα χέρι κρατούσε το πίσω μέρος της κεφαλής μου και με το άλλο χέρι πήρε την μέση μου και την έφερε κοντά στο σώμα του. Εκείνη την στιγμή άκουσα ένα αυτοκίνητο που ενώ σταμάτησε απότομα, μετά πάτησε το γκάζι και εξαφανίστηκε. Δεν πρόλαβα να δώ ποιός ήταν αλλα υποψιάζομαι ποιος μπορεί να ήταν.