Η ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΡΑΤΩΣ✨

16

Tο επόμενο πρωί βρήκε εμένα στην αγκαλιά του Αριστείδη να κοιμάμαι. Το τηλέφωνο μου χτυπούσε για μια ακόμα φορά. Σηκώθηκα απο δίπλα του, φόρεσα την μπλούζα του και πήγα για να δώ ποιος με καλούσε. "Ναι;" κάθησα και έβαλα τα μαλλιά μου πίσω απο το αυτί. "Συγνώμη δεν σας ακούω, ποιός είναι;" πήγα στο μπαλκόνι για να τον ακούσω. Ο Αριστέιδης ξύπνησε και έβαλε νερό να ζεσταθεί για να φτιάξει καφέ.  "Τι έγινε;" άκουσα τον Άρη να ρωτάει. "μπαμπά εσύ είσαι; δεν καταλαβαίνω τι λές."  Βγήκα έξω και έκλεισα την πόρτα του μπαλκονιού πίσω μου. Ο Άρης έμεινε να με κοιτάζει. Ίσως θυμωμένα. Ίσως με απορία. "Μπαμπά, τι έγινε; Είμαι στην Ξένια,θές κάτι επείγον να έρθω σπίτι;. Ναι μπαμπά. Ναι, θα έρθω και θα πάω στην γιαγιά να της πάρω τα κουλουράκια που έφτιαξε η μαμά. Ναι μπαμπά μου, γειά γειά. Μπήκα μέσα ξανά στο διαμέρισμα του. "Γιατί βγήκες έξω; Δεν θα μιλούσα" μου είπε και ήπιε μιαν γουλιά απο τον καφέ του. "Άρη δεν μπορώ να σε εμπιστευτώ ότι δεν θα του πείς κάτι για εμάς." "Το ξέρεις ότι αυτό δεν βγάζει νόημα σωστά; Τον βλέπω δώδεκα ώρες την μέρα στην εταιρία και αν κάνουμε σύσκεψη είμαι μαζί του δεκαπέντε ώρες. Θα μπορούσα να του πώ ότιδηποτε εκεί, δεν χρειάζεται να μιλήσω όταν είσαι σε κλήση μαζί του" μου είπε. Αυτό η αλήθεια δεν το σκέφτηκα. Τώρα άρχισα να αγχώνομαι πιο πολύ. "Πρέπει να φύγω όμως επειδή με έχωσε να πάω τα κουλουράκια που έφτιαξε η μαμά μου για την γιαγιά." Ήπια μιαν γουλιά απο τον καφέ που έφτιαξε και έβαλα τα ρούχα μου για να φύγω. "Θες να σε πάω; Μου είπε και πήρε τα κλειδιά απο το τραπέζι του. "Όχι σε ευχαριστώ, θέλω να περπατήσω λίγο να πάρω καθαρό αέρα και να σκεφτώ. Ξεκίνησα και στον δρόμο πέρασα απο μιαν κρεπερί. Πήρα μιαν κρέπα άσπρη και μαύρη σοκολάτα και συνέχισα να κατευθύνομαι προς το πατρικό μου. Ένιωθα να μην αναπνέω καθαρά, νομίζω ότι άρχισα να νιώθω πράγματα αληθινά για τον Αριστείδη αλλά από την άλλη νομίζω ότι όλο αυτό με τον πατέρα μου με πνίγει. Φοβάμαι τόσο πολύ να του πω την αλήθεια αλλα πόσο πολύ έχω την ανάγκη να το πω της μητέρας μου. Αλλά ούτε εκείνη θα με καταλάβει, σε αυτό το θέμα η μητέρα και ο πατέρας μου θα έχουν την ίδια άποψη. Πήρα τα κουλουράκια και τα πήρα στην γιαγιά μου. Κάθισα λίγο την είδα, μιλήσαμε και έφυγα για να πάω σπίτι. Πήγα σπίτι και είδα την ξαδέρφη μου να κάθεται έξω με τους γονείς μου. "Γεια σας" "Μικρή μου πυγολαμπίδα! Τι κάνεις;"είπε η ξαδέρφη μου. "Καλά εδώ, περιμένω την Ξένια να πάει σπίτι της και θα πάω να μείνω εκεί σήμερα. Εσύ;" την ρώτησα. " Καλά και εγώ, μόλις έφτασα από το Λονδίνο. Πήρα το διδακτορικό μου και ήρθα μόνιμα εδώ." Η ξαδέρφη μου, η Δανάη δηλαδή, δεν είναι από τις αγαπημένες μου, ούτε καν την συμπαθώ. Πάντα μπλέκεται στην ζωή μου, στα μαθήματα μου σε όλα αλλά οι γονείς μου την αγαπάνε και την θαυμάζουνε πολύ. "Τι σπούδασες είπαμε" την ρώτησα. " Δικηγόρος κορίτσι μου τέλειο; Θα έρθει να δουλέψει μαζί μου, στο γραφείο μου" είπε ο πατέρας μου. "Ο Αριστείδης;" ρώτησα. Φοβήθηκα ότι θα τον έδιωχνε. "Αγάπη μου ο Αριστείδης είναι συνέταιρος μου η Δανάη θα δουλεύει εκεί. Είναι διαφορετικά" "Μάλιστα, ε θα πρέπει να φύγω, θα πάω στην Ξένια. "Δεν θα πάς σήμερα χρυσή μου, θα μείνεις σπίτι να φάμε μαζί, να κάνουμε το τραπέζι στην Δανάη. Θα έρθει και ο κύριος Ηροδότου για να γνωρίσει την νέα μας δικηγόρο. Μην σου πώ ότι ταιριάζετε κιόλας Δανάη μου. Είναι και αυτός.." "Μαμά, σταμάτα το προξενιό, θα πάω στην Ξένια και μέχρι να ετοιμαστεί το φαγητό και θα επιστρέψω, δεν θα αργήσω, απλά θα της δώσω κάτι έγγραφα." Πήρα την τσάντα μου και έφυγα κατευθείαν... Κατάλαβες ρε Ξένια, ήρθε πάλι η Δανάη και θα την έχουμε και στην εταιρία που είναι και ο Αριστείδης εκεί." της είπα. "Α, αυτό σε ενοχλεί που θα είναι με τον Αριστείδη! Έτσι πες μου" "Όχι μωρέ Ξένια, δεν με ενοχλεί που θα είναι με τον Αριστείδη." "Αλλά;" "Δεν μου αρέσει. Δεν είναι ότι ζηλεύω απλά να, η Δανάη είναι πολύ όμορφη, ψηλή, γλυκιά, έχει μακρυά μαύρα μαλλιά, πράσινα μάτια, έχει σπουδάσει δικηγόρος και το πιο σημαντικό είναι κοντά στην ηλικία του." "Αυτό είναι που δεν την ζηλεύεις; "Δεν ζηλεύω εκείνη ρε Ξένια και άσε που η μάνα μου απευθείας της είπε ότι ταιριάζει με τον Αριστείδη, κοντεύω να τρελαθώ πραγματικά. " "Δεν την ζηλεύεις, φαίνεται." "Δεν την ζηλεύω λέμε" "αλλά;" "εκείνον ζηλεύω, δεν της έχω εμπιστοσύνη, εάν τον γνωρίσει δεν θα τον αφήσει ήσυχο." Ντιν, "Ναι μαμά, έρχομαι". Πήγα σπίτι και μόλις καθήσαμε στο τραπέζι ήρθε ο Αριστείδης. Ένιωσα τόσο πολύ άγχος, χαμογέλασα αμήχανα. "Κύριε Ηροδότου καλώς ήρθατε, να σας συστήσω την νέα δικηγόρο της εταιρίας μας, από εδώ η κόρη της αδερφής μου, Δανάη Πετρίδη." είπε ο πατέρας μου. "Χαίρω πάρα πολύ, Αριστείδης Ηροδότου δικηγόρος επίσης." Μόλις το δείπνο τελείωσε και ο Αριστείδης έφυγε, πήγα να τον βρώ στο σπίτι του. Αυτό που έγινε πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε. "Μωρό μου, μωρό μου, πόσο πολύ ήθελα να σε φιλήσω σήμερα" μου είπε ο Άρης και εγώ έβαλα το χέρι μου μπροστά. "Τι έγινε ρε αγάπη μου;" "Άρη δεν μπορώ άλλο αυτήν την κατάσταση." "Ποια κατάσταση αγάπη μου; Τι έγινε;" "Άρη γιατί κανόνισες να συναντηθείς με την Δανάη;" "Επειδή ο πατέρας σου το κανόνισε, τι έγινε ρε μωρό μου, ζηλεύεις;" "Άρη  άσε τις μαλακίες, μπορούσες να το αρνηθείς, μπορούσες να πείς ότι έχεις δουλιές, ότι πέθανε η γάτα σου κάτι τελοσπάντων." "Βρέ κορίτσι μου τι λές, αν δεν το κανονίζαμε αύριο θα μου έλεγε για την άλλη εβδομάδα." "Άρη σου αρέσει η Δανάη;" "Τι; Όχι ρε μωρό μου, συγκρίνετε αυτή μαζί σου;" "Μην απαντάς τις ερωτήσεις μου με ερωτήσεις, εκνευρίζομαι. Αφού δεν σου αρέσει γιατί κάθησες δίπλα της, της κρατούσες το χέρι της το φίλησες, κανόνισες ραντεβουδάκι και της έδωσες και το τηλέφωνο σου." " Τι λές ρε Δανάη μου;" "Πως με είπες;" "Συγνώμη μωρό μου, μπερδεύτηκα. Συγνώμη. Συγνώμη αγάπη μου, πραγματικά συγνώμη. "Αυτό ήταν Άρη, τελειώσαμε οριστικά."