ဘယ်လိုခါးသီးမှုတွေပဲဖြစ်ဖြစ်
Park Jimin လောက်တော့ခါးသီးနိုင်ပါ့မလား....
အချစ်တွေအတ္တတွေပိုင်ဆိုင်လိုမှူတွေထက်
အဆိပ်ပြင်းသောအရာသည် Park Jiminမို့
နှလုံးသားတွေကိုလတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ဖိနပ်နဲ့နင်းထားပြီး ငါဘာလုပ်လို့လဲ လို့
မျက်နှာပြောင်ပြောင်နဲ့ ပြန်မေးခွန်းထုတ်အုံးမှာ...
ချစ်မိသူတိုင်းအတွက် မျက်ရည်ပင်လယ်တွေ
ဖန်တီးပေးတတ်သော အဆိုးလေး ၏ဖြစ်တည်မှုသည် ကြောက်စရာ...
ချစ်မိသူတိုင်းဟာလည်း မသိလို့မဟုတ်
သိရက်နဲ့ ရှေ့တိုးနေမိခြင်းတွေသည်
ပို၍ကြောက်စရာကောင်းသောဖြစ်ရပ်...။
"မောင်... တောင်းပန်ပါတယ်
စိတ်ဆိုးပြေအောင်ဘယ်လိုချော့ရမလဲ
စိတ်ကြိုက်နမ်းကြမလား..."
ပင့်ကူနက်နက်မာယာကြောမှာ ပိုးဖလံလေးတွေလိုအေးအေးဆေးဆေးတိုးဝှေ့လာသည်
ယောင်းက ပိုးဖလံလေးတွေထက်
လိပ်ပြာညိုညိုလေးနဲ့ပိုဆင်တူမယ်ထင်တယ်
ချော့နည်းချော့ဟန် ထူးဆန်းစွာ
နေရောင်မထွက်တထွက်မှာ
ယောင်းဆီကဖုန်းcallလေးကြောင့်
အိပ်ပျော်နေရာကနေအပြေးအလွှား....
Park Jimin ကအချော့ခံလူတန်းစားမို့
ဘဝင်ရာခိုင်နှုန်းတွေသည်
ပို၍မြှင့်တတ်လာသည်
တော်ရုံဆို ဝဲလိုက်သင့်ပြီပေါ့
ဘာလို့အူမြူးစွာသူ့ဆီသွားချင်နေမှန်းမသိ
ချစ်တယ်လည်းမဟုတ်
မချစ်ဘူးလည်းမဟုတ် အခြေအနေလေးမှာ
သူဟာ အနမ်းတွေကိုတော့သေမတက်ရူးတယ် အသည်းပုံနှုတ်ခမ်းတွေကအတိုင်းအဆမဲ့ပဲ...။
ညကအရှိန်တွေကသိပ်သေ သေးတာမဟုတ်
ခေါင်းကိုက်ကာ ဘာမှလည်းမမှတ်မိ
ဆေးတန်ခိုးနဲ့ ရူးနေအောင် တိမ်တွေပေါ်
ရောက်ခဲ့တာတော့အမှန်ပဲ...
ဘယ်Ladyနဲ့နှစ်ပါးသွားခဲ့မှန်းလည်းမသိ
ကားထဲအနည်းငယ်သန့်ရှင်းရေးလုပ်လိုက်ပြီး
ဘောင်းဘီအားကောက်စွတ်ကာ
အမြန်မောင်းထွက်လာလိုက်သည်
အိမ်ကြီးပေါ် ပြတင်းပေါက်ကနေ
လှမ်းကြည့်နေသော ကောင်မလေးအား
သူသတိမထားခဲ့....။
ခရမ်းရောင်အိမ်လုံးလုံးလေးရှေ့ကို
ကားလေးထိုးရပ်လိုက်တော့
ယောင်းက အသင့်စောင့်နေပြီးသား
ဖြစ်ကာ ကားထဲဝင်ထိုင်သည်
မျက်ဝန်းစိမ်းတွေဟာ ငိုထားတာသိသာကာ
နီနီရဲရဲ....
