စာရွက်အလွတ်တွေထဲ
ရေးချမယ့်စာသားတွေပျောက်ဆုံးနေတယ်
ဒါပေမယ့် ရေးချင်နေတဲ့ အာသီသတွေက
ပျောက်မသွားဘူး
ခံစားချက်မဲ့နေသော်ငြား
ပျင်းရိနေသော်ငြား
စိတ်ကူးတည့်ရာအဖြာဖြာကို
လွမ်းခြင်းမရှိလည်းဆွေးမြေ့စွာ
ရေးဖွဲ့သီကုံးချင်တယ်
ကဗျာတွေရေးရမလား...
ဟင့်အင်း... Park Jimin ဆိုတဲ့ နာမည်တစ်လုံးထဲနဲ့ နှလုံးသားလိုလားချက်တွေကို
ဖြေရှင်းနိုင်မယ်ထင်တယ်
မြတ်နိုးခြင်းတွေမှာ အကြိမ်ကြိမ်အခါခါဒုက္ခရောက်လည်းမျက်ဝန်းကျဉ်းတွေထဲရောက်သွားရင် ကျွန်တော်မေ့မေ့ပျောက်ပျောက်ပါပဲ...
မြတ်နိုးခဲ့တာကလား... မဖြစ်နိုင်တာ
နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းကခနဲ့တဲ့တဲ့အပြုံးတွေကို
ကျွန်တော်မုန်းမိပါတယ် ဒါတော့သေချာခဲ့တယ်
ခွင့်လွှတ်ပေးနိုင်စွမ်းတွေမှာ
အကန့်အသတ်ရှိတယ်
နှလုံးသားတွေထပ်ခြမ်းပိုင်းဖို့အကြံအစည်ကြီးသူကို ကျွန်တော်ဘယ်လိုစိတ်ထားမျိုးနဲ့
သဘောထားကြီးပေးရမလဲ....
ခံစားချက်တွေလည်းမကောင်းဘူး
နေလို့လည်းမကောင်းဘူး
တစ်စုံတစ်ခုမှမမြင်တွေ့ရပေမယ့်
အသည်းကွဲနေသလိုခံစားချက်တွေကတကယ်ကိုအဆင်မပြေဘူး...
တွေဝေမှုကင်းမဲ့သော မျက်ဝန်းနက်နက်တွေ
တစ်ခါတစ်ရံအိမ်မက်ထဲရိသဲ့သဲ့လုပ်တတ်သည် ရူးခါးမှုတွေကအဆုံးမရှိ...
ထူးခြားတဲ့စိတ်ဆက်သွယ်မှုတွေနဲ့
Jungyeon ကိုစိတ်ထဲအရမ်းထင့်နေတာကြောင့် ဖုန်းလှမ်းဆက်မိသည်
တော်တော်နဲ့မကိုင်လေ ရင်တွေပူလာလေပဲ
သေချာတယ် သူမတစ်ခုခုဖြစ်နေတယ်
"ပြော..."
တိုးရှရှဖြေသံသည် အားမရှိ
ဒုက္ခတွေလွယ်ပိုးထားမှန်းသိသာပါသည်
"Jungyeon...နင်တစ်ခုခုဖြစ်နေတာလား"
"ငါ .... ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး"
"မလိမ်နဲ့ ငါသိနေတယ် နင်တစ်ခုခုဖြစ်နေတယ်"
"Jungkook... ah..."
သူမဘယ်လိုမှလိမ်လို့မရမှန်းသိနေတဲ့အခါ
ရှုံးပွဲချငိုသံသည် ရင်ဘတ်တွေနာလာသည်
မျှဝေခံစားနေရသော
အမြွှာဆက်ထုံးအား မုန်းလှပါသည်။
