ရွေ့လျားရခက်ခက်... ။ စက္ကန့်နက်နက်တွေထဲ ကျွန်တော်ဟာ စိတ်မမှန်စွာရွေးချယ်မိတာ ဒီခန္ဓာကိုယ်ငယ်ကို အပိုင်စီးရဖို့... ။
အမုန်းမီးလျှံတွေထဲ အပိုင်သိမ်းပိုက်ပစ်မိတဲ့ကိုယ်ဟာပူကျစ်နေခဲ့...။ကဗျာတွေနဲ့ခိုင်းနှိုင်းပြစ်ရမှာ အရှိုင်းဆန်လွန်းတဲ့အနေအထားမို့ သူအာရုံတွေလုံးဝမရတော့..။သိပ်ကိုအန္တရာယ်များတဲ့လူသားပါလေ....။
အပြစ်ပေးတယ်ဆိုပြီး မွေးညှင်းပေါက်လေးတွေကအစနူးနူးညံ့ညံ့နမ်းနေမိတဲ့ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်းနားမလည်နိုင်ခဲ့...။
မောင်လို့သာအကြိမ်ကြိမ်ငြီးနေမယ်ဆိုရင်
မျက်နှာငယ်ထက်ကချွေးစက်တွေတောင် သောက်သုံးပစ်နိုင်တဲ့အထိ ကြိုက်သည်။
"တော်ပြီ ဟေ့ယောင် ဖယ်ပေး"
"နားငြီးတယ် တိတ်တိတ်နေ"
"ယုန်မသား ငါ့ကိုလွှတ်ပေးလို့!!!"
အသိတွေပြန်ဝင်လာတဲ့အခါ ဆဲသံတွေပလုံစီ။ဒေါသတွေထွက်နေပေမယ့်သူတွန်းဖယ်ဖို့လည်းအင်အားရှိတော့ပုံမရ။ချွေးတစ်လုံးလုံးနဲ့ကိုယ်ကြီးက သူ့အပေါ်မှအသက်ရူသံပြင်းပြင်းနှင့်အနားယူနေကာ လုံးထွေးချုပ်ထားတာလှုပ်လို့တောင်မရ။
နေမကောင်းတဲ့သူကိုဘယ်လိုနည်းတွေနဲ့များပြုစုနေရတာလဲ အံသြပါ့...။
"ကျွန်တော်.... ခင်ဗျားယောင်္ကျားဖြစ်ပြီနော် ထပ်ပြီးကွာရှင်းဖို့မပြောနဲ့"
ခပ်ဟဟနှုတ်ခမ်းပါးတွေဟာ သူ့လည်တိုင်တစ်လျှောက်အား နမ်းကာပြောသည်။တစ်ကိုယ်လုံးယောင်္ကျားဆန်ပေမယ့် စကားလုံးတွေကတော့ကလေးဆန်နေတုံး...။တစ်ရက်တစ်ညလေးအတူတူအိပ်တာနဲ့ပဲ သူ့ယောင်္ကျားဖြစ်သတဲ့လား...။Park Jiminကိုသိပ်လျှော့ပေါ့တွေးသည်။
"ချီးးး ပဲ"
နောက်ဆုံးဆဲဆိုသံတွေနှင့်အတူ အဆိုးအဆာမျက်လုံးလေးတွေမှိတ်သွားသည်။ပင်ပန်းအားလျှော့နေလည်းအကြောကမလျှော့...။
နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေအား ကော့ညွှန့်အောင်ပြုံးလိုက်ရင်း ခန္ဓာငယ်ပေါ်မှဖယ်ပေးကာဘေးတွင်ဝင်အိပ်လိုက်သည်။
