That One Place (TALA SERYE#1)

Chapter 44

#ThatOnePlaceChapterFortyFour

Chapter Forty Four

Being confused is the last thing I want to happen to me. I hate making things complicated. As much as possible I want to make a fast decision – a decision that I solely make because I'm happy, sure, and confident about it.

But right now, I can't seem to do it. I feel like day-by-day; my decision-making skill is getting poorer. It feels like every decision I'm going to make will have an aftermath on someone else – an aftermath that I don't know if it will be good or bad. It seems like I'm not making these decisions for myself anymore.

And what makes my head hurt the most are those people who keep on messing with my head while I'm taking my time making and deciding my final decision. I hate meddling with other people's business. I hate putting myself into problems I am not involved in, and I hate repeating myself repeatedly.

"Dhanna, I'm asking you. Bakit hindi mo sinabi sa akin ang tungkol doon sa sinabi ni Prof. Pimentel kanina?" Rusty asked me once again.

Right after our class with Prof. Pimentel ay hinila niya agad ako palabas ng classroom. Siya na ang nagdala ng bag ko para hindi ako makawala. Ni hindi nga niya pinansin ang mga bulungan ng mga kaklase namin dahil sa paghilang ginawa niya sa akin. Hindi na rin kami nakapag-paalam sa mga kaibigan namin na taking-taka kung ano ang nangyayari na naman sa aming dalawa.

Huminto kami sa field. Sa eksatong lugar kung saan unang tumikbo ang puso ko sa kaniya. Napalingon ako sa kaniya. Ilang linggo pa lang kaming hiwalay pero pakiramdam ko ay ilang taon na ang lumipas noong huli ko siyang matitigan ng ganito kalapit. It feels like eternity.

Bumaba ang tingin ko sa kamay niyang nakahawak pa rin sa pulso ko. Dati tuwing hawak-hawak niya ang kamay ko ay may kakaibang pakiramdam itong pinapabatid sa akin. Tipong dumampi lang ang balat niya sa akin ay napapabilis na nito ang tibok ng puso ko. Pero ngayon, hindi ko na maramdaman ang mga ito.

I feel indifferent.

He feels warm, but it doesn't affect me anymore. Siguro dahil nasanay na akong wala siya sa tabi ko. Oo, namimiss ko pa rin siya, pero ngayong hawak-hawak niya ulit ako ay wala na akong ibang maramdaman.

"Dhanna," He called my name again. Slowly, I looked back at him. Dahan-dahan ko ring inalis ang pagkakahawak niya sa akin.

"Bakit kailangan kong sabihin sa'yo ang tungkol doon?" Tanong ko sa kaniya. Napansin ko rin ang pagtiim ng kaniyang tingin sa akin at pag-igting ng kaniyang panga dahil sa ginawa kong pag-alis ng kamay niya sa akin. "Why do I need to update you? Ano ba kita?" I asked once again. He was taken aback because of my question pero mabilis rin siyang nakabawi.

But instead of answering he hold my hands again. "Dhanna, babe, don't be like this, please. Ayusin na natin 'to." He begged.

And like him, it was now my turn to be shocked. I didn't expect him to beg. Akala ko ay huling pag-uusap na namin yung araw na sinabi kong hiwalay na kami. After all, hindi naman niya ako hinabol ulit at sinubukan pang kausapin. So, what now? Bakit ngayon nagmamaka-awa siyang bumalik ako at ayusin ang relasyon namin?