'hiç gelmeyenin bekleyeni.'
Açıklamayı okuyun lütfen🙏🏻
••••
Zehra, duyduğu ses ile kaşlarını çatarak duraksadı. Arkasını dönünce, yalnızca fotoğraflardan gördüğü Roza ile tam karşı karşıyaydı. Genç kız, Zehraya doğru yürümeye başlarken, Zehra ne yapacağını bilememişti. En sonunda Roza Zehra'nın yanına geldi. Ellerini heyecanla ve biraz panikle kot pantolonuna sürdükten sonra zehraya uzattı.
—r; şey Roza ben.
Zehra, gözlerini bir kaç kere kırpıştırdı. Karşısında heyecanlandığı her halinden belli olan genç kıza baktıkça kalbi ısınıyordu. O da ona uzatılan eli sıktı.
—z; bende Zehra, memnun oldum
—r; ben de çok çok memnun oldum.
Ellerini ayırdıktan sonra Zehra'nın gözleri hala masada oturan Yıldırım'a kaydı. Gülümseyerek izliyordu ikisini de.
—r; çok önemli veya acil mi işin?
—z; yani aslında—
—r; bir yarım saat ayırsan? Eğer babam- babanın yanında konuşmak istemezsen başka bir mekana gidelim?
Zehra gülümsedi samimiyetle.
—z; başka bir mekan iyi olurdu aslında
Roza, mutlulukla güldü. Arkasını dönerek Yıldırım'a kaş göz işareti yaparak gideceklerini söyledi. Başka bir mekana geçtiklerinde ikisi de konuşmaya nerden başlayacaklarını bilmiyordu. Roza dudaklarını ısırdıktan sonra konuşmaya başladı.
—r; bi anda insan ne konuşacağını da bilmiyor tabi
—z; öyle oluyor biraz
—r; ama ben hep bu anı düşündüm
—z; nasıl yani?
Roza kibar bir şekilde konuştu.
—r; ben, babam desem sana ayıp olur mu?
Zehra, duyduğu cümleyle kalbinin titrediğini hissetti. O kadar naif bir kızdı ki. Yıldırım'ın anlattığı olayla daha da içi titriyordu Zehra'nın.
—z; hayır tabi ki, öyle düşünme lütfen
—r; babam, seni hep anlattı bana. Senin hakkında neredeyse her şeyi biliyorum ben. Hep tanışacağımız günü bekledim. Bu heyecanım, mutluluğum sana saçma gelecek ama sanki hep varmışsın ve ablammışsın gibi hissediyorum.
Zehra gülümsedi.
—r; belki bana içten içe kin besliyor olabilirsin bu çok normal ama ben senden çok farklı büyümedim aslında. Her ne kadar babam, hiç bir şeyi eksik etmese de kimsesizlik çok ayrı bir şey.. biliyorsundur
—z; biliyorum.. lütfen öyle düşünme sana karşı içimde en ufak bir kin yok.
Roza bunu duyunca gözleri ışıldadı. Gülümseyerek konuştu
—r: ben seni hiç görmesem de hep ablam var derdim hatta hala öyle diyorum biliyor musun?
—z; öyle mi?
—r: evet. Hep gerçekleri öğreneceğin ve seninle karşılaşacağım günü bekledim.
—z; her şeyi biliyor muydun?
—r; seninle, babamla ikinizle ilgili her şeyi biliyorum ben. Senin yetimhanede büyüdüğünü, oraya babanın bıraktığını ama görev için bıraktığını, en yakın arkadaşını, bebeğini kaybettiğini hepsini biliyorum.
Zehra bugün daha fazla şaşırabilir miydi bilmiyordu.
—r: eğer sende kabul edersen, yani nasıl söylenir bilmiyorum ama
