(Unicode)
တဖြေးဖြေး အချိန်တွေကြာလာသည်နှင့်အမျှ ဂျောင်ကုရဲ့ အချစ်တွေကလဲ တိုးလာသလို အကဲတွေလဲပိုလာခဲ့သည်။ထိုနည်းတူ ဂျောင်ကုရဲ့ ထမင်းလုံးလေးလဲ ဆိုးသထက်ဆိုးလာပြီးဂျောင်ကုကအလျော့ပေးသော်လည်း အခြေနေမဟန်ရင် နှစ်ယောက်သား ကတောက်ကဆဖြစ်သည်အထိ။ဒါပေမဲ့နောက်ဆုံးအလျော့ပေးရသူကဘယ်သူလဲ...။
သေချာတာတော့ထမင်းလုံးလေးမဟုတ်ချေ။
"မောင်ကလဲ!! ဘာဖြစ်လို့လိုက်တားနေတာလဲ"
"မဟုတ်ဘူးလေကွာ..ထယ်ယောင်းကလဲ မင်းဗိုက်က နေ့စေ့လစေ့ဖြစ်တော့မှာ ခွင့်ရက်ရှည်ယူတော့ ဘာဖြစ်မှာမလို့လဲ"
"ဒါပေမဲ့ ဗိုက်ထဲက ဟာလေးက မထွက်သေးတာ မောင် ငါ့ကိုမခြေမချုပ်နဲ့ကွာ!!"
ထယ်ယောင်းအား အလုပ်နားဖို့ပြောနေသောဂျောင်ကုနဲ့ အလုပ်မနားချင်ကြောင်းပြောနေသော ထယ်ယောင်း...။
"ခြေချုပ်တယ်??ကင်မ်ထယ်ယောင်း ငါပြောပြီးသားနော် ငါသာခြေချုပ်ရင် အခုချိန် မင်း ကလေးမွေးပြီးလို့နောက်တစ်ယောက်တောင်ရနေပြီ"
"ကင်မ်ထယ်ယောင်း??မင်း ငါ့ကို ကင်မ်ထယ်ယောင်းလို့ခေါ်တယ်???"
စိတ်ဆိုးဆိုးဖြင့် နာမည်အပြည့်စုံခေါ်လိုက်မိတော့ မျက်လုံးပြူး မျက်ဆံပြူးဖြင့် လက်ညိုး တငေါက်ငေါက်ထိုးလာသည်။
ဟား ပြဿနာက ပိုတက်ချေပြီ....။
"မဟုတ် မဟုတ်ပါဘူး...မောင့်ထမင်းလုံးလေး...မောင်ကလေ"
"မင်း ငါ့ကို ကင်မ်ထယ်ယောင်းလို့ခေါ်တယ်ပေါ့လေ?? မင်း မင်း-"
"အ့- ထမင်း-"
စိတ်တိုတိုနဲ့ တွေ့ကရာပစ္စည်းတွေကောက်ပေါက်သော သူ့ထမင်းလုံးလေး...။တော်သေးသည်က ဧည့်ခန်းထဲမှာမလို့ ဆိုဖာပေါ်ကခေါင်းအုံးတွေသာရှိသည်။
ရှိသမျှခေါင်းအုံးတွေကုန်သွားတော့ သူ့ထမင်းလုံးလေးက ပစ္စည်းတွေရှာနေဟန်။နောက်တော့ တွေ့သွားသည်က အလှကြွေပန်းအိုး...။
"မ မဖြစ်ဘူး!!"
"ရား!!"
နှစ်ယောက်လုံး ထိုကြွေပန်းအိုးဆီ အပြေးသွားတော့ လက်နှစ်ဖက်က လုလျက်သား...။
