(Unicode)
"အကျင့်ပုတ်!!အရူးကောင်!! ဂျယ်ဂျူမှာတောင်ဘာမှလျှောက်မလည်ရပဲနဲ့ ပြန်လာတ ဘာတွေအရေးကြီးနေလို့လဲ အား!!"
ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင်ခြေဆင်းထိုင်ကာ ခြေမလေးတွေကော့ရင်း ဆူပုတ်နေသော ထမင်းလုံးလေး။
ရေတောင်ကောင်းကောင်းမဆော့ရပဲ အရေးကြီးတယ်လို့သာပြောပြီးထွက်သွားတာ ဘာကိစ္စလဲသူမသိ။ညတောင်နက်တော့မည် အခုထိ ဂျွန်ဂျောင်ကုအရိပ်ယောင်အားမတွေ့ရသေးပါ။
ပြန်လာရင် စိတ်အကြီးကြီးဆိုးပစ်ဦးမယ်!!..။
"ဟုတ်တယ်မလား...ပါးပါး ဆိုးသင့်တယ်နော် မင်းက အခြေနေမကောင်းရင် ဗိုက်ထဲက ထွက်လာပြီးရိုက်ပေးမယ်မလား...အင့် အင့် ဒယ်ဒီလူဆိုးကြီးဆိုပြီး ရိုက်ပေးနော်!!"
လက်သီးဆုတ်ကာလေကိုထိုးနှက်နေသော ထယ်ယောင်းလေးကိုကြည့်ကာဒေါ်ဒေါ်သက်ပြင်းချလျက်။ထယ်ယောင်းလေးထိုသို့ထိုင်နေတာကြာလေပြီဖြစ်သည်။သူမအနေနဲ့ခေါ်ပေမဲ့လဲထမလာပါ။ဂျွန်လေးအကြောင်းလာမေးပေမဲ့ ဂျွန်လေးကမပြောခိုင်းတာမလို့..သူမလဲ အမူရာပြင်ကာ ထယ်ယောင်းလေးဆီသွားလိုက်သည်။
"ထယ်ယောင်းလေး ထမင်းစားလို့ရပါပြီ"
"မစားသေးဘူး ဒေါ်ဒေါ် မောင့်ကိုစောင့်ဦးမယ်..မောင်ပြန်လာတော့မှာပါ"
နာရီလှမ်းကြည့်မိတော့ ည ရှစ်နာရီခွဲ။ပြန်လာထဲကမစားတာအခုထိဆိုတော့ တစ်ခုခုစားမှရတော့မည်။မဟုတ်ရင် ဂျွန်လေးလာရင်သူမတို့ပဲဆူခံရမှာလေ။
"ထယ်ယောင်းလေး နေ့လည်ထဲက မစားရသေးဘူးလေ ဟုတ်တယ်မလား..ဗိုက်ထဲက ဂျွန်လေးဥစ္စာကဆာနေရောပေါ့ စားလိုက်ပါလား"
သူမပြောလိုက်တော့ နှုတ်ခမ်းထော်ကာတွေးတဆဆဖြင့်..။ခဏဟုပြောကာ ဖုန်းထုတ်ရင်ဆက်နေသည်။
ဆယ်မိနစ်ကျော်လောက်ဆက်ပြီးသည့်တိုင်ဘာမှမထူးတာကြောင့် သူ့ဘက်လှည့်ကာပင်
"ထမင်းစားတာပေါ့ ဒေါ်ဒေါ် မောင့်ဖုန်းက မကိုင်ဘူး"
"ဟုတ်ကဲ့"
သူမတို့ပြင်ဆင်ပေးသမျှကို မငြီးငြူပဲ အေးအေးဆေးဆေးစားသောက်နေသောထယ်ယောင်းလေး စားပြီးသောက်ပြီးနဲ့ အပေါ်တက်သွားတာမလို့သူမတို့လဲ သိမ်းစရာရှိကာသိမ်းပြီးအနားယူလိုက်ကြသည်။
