(Unicode)
အနှီးဖြင့်ပတ်ထုတ်ထားသော ကလေးသေးသေးလေးကို ထယ်ယောင်းပွေ့ချီကာ ကြည်နူးမှုဖြင့်ကြည့်နေတုန်း တီလေးတို့ကိုပြန်ပို့ပြီး အပြင်ကနေဝင်လာခဲ့သော ဂျောင်ကု...။
"ထမင်းလုံးလေး"
သူခေါ်လိုက်တော့ပြုံးကာသူအားမော့ကြည့်လာခဲ့သည်။
"မောင်...ဒီမှာ မောင့် ဥစ္စာလေး"
သူ့ထမင်းလုံးလေးကလက်ထဲထည့်လာတာမလို့သူပွေ့ချီလိုက်တော့ အင့် ခနဲ ဟုအသံထွက်လာသည်။
"ယောင်းယောင်းတုန်းက မောင်တို့ချီပေမဲ့ ဒီလိုမဟုတ်ဘူးနော်...ထမင်းလုံးလေးအိပ်နေရင်မောင်လာပြီးချီပြီ"
"အဲ့တုန်းက ငါမအိပ်ပါဘူး...ငါအိပ်မှ မောင်လာတာသိလို့ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်ခဲ့တာ"
သူမထင်ထားတဲ့ အမှန်တရားကို ကြားသိလိုက်ချိန်မှာတော့နောင်တတွေအလုံးအရင်းဝင်လာခဲ့ရသည်။
ထိုလူသားလေးကိုချစ်နေတယ်ဆိုတာဘာလို့နောက်ကျမှသိရတာလဲဟု...။
"ချစ်စရာလေး သားလေးက"
"ဟုတ်တယ်နော် မောင် ငါ အခန်းထဲဝင်တုန်းက မင်းတော်တော်နာနေလား...ငါလဲနာပေမဲ့ယောင်းယောင်းလောက်သိပ်မခံစားရဘူး"
"အင်း..နာတယ်"
"တောင်းပန်ပါတယ် ငါ့ကြောင့်-"
အားနာနေဟန်ဖြင့်သူ့အားပြောလာသောထမင်းလုံးလေးနှုတ်ခမ်းကိုဖိကပ်ကာနမ်းလိုက်တော့ တိတ်သွားတော့သည်။
"ဒီကမောင်က ချစ်တာကို တောင်းပန်တာလား..."
"မဟုတ်ပါဘူး...ငါ့ကြောင့်နဲ့-"
"ဒါဆို မလိုဘူး...ဒါပေမဲ့ နောက်ကလေးထပ်မယူတော့ဘူးနော် မောင့်ထမင်းလုံးလေး ပင်ပန်းမယ်"
မုသားမပါ လင်္ကာမချောတဲ့..။အမှန်တစ်ဝက်အမှားတစ်ဝက်ရောနှောကပြောလိုက်တော့ သူထမင်းလုံးလေးက မောင် မင်းအကြောင်းကိုမသိရင်ခက်မယ်ဟူသောအကြည့်ဖြင့်။
"ဘာလို့လဲနာမှာကြောက်လို့လား...ဘယ်သူပြောနိုင်မှာလဲ နောက်တစ်ယောက်ရလို့မောင်က ငါ့ကို အခုလိုမချစ်တော့ပဲ အချစ်လျော့သွားရင်ရော"
