Υπόθεση Για Τρεις: Το καταραμένο δαχτυλίδι

Κεφάλαιο 14

-Νομίζω πως θα πεθάνω από τη βαρεμάρα, ψιθύρισε ο Άρης στον Παύλο.

Από ότι φαινόταν, δεν επέτρεπαν σε αγόρια και κορίτσια να κάθονται μαζί-η πρώτη αντίδραση του Άρη σε αυτό ήταν να νιώθει σαν να βρίσκεται στο Μεσαίωνα-επομένως η Κική κατέληξε να κάθεται στη διπλανή σειρά θρανίων μαζί με ένα άγνωστο, ξανθό κορίτσι και τα δύο αγόρια να μοιράζονται το ίδιο θρανίο.

-Υπομονή, είπε ο Παύλος, ένα τέταρτο έχει μείνει ακόμα.

-Σε ένα τέταρτο θα έχω πεθάνει σίγουρα, αναστέναξε ο Άρης και κοίταξε προς τη μεριά της Κικής σαν να προσπαθούσε να παρηγορηθεί. Εκείνη ήταν σκυμμένη πάνω από ένα μπλοκάκι και κρατούσε σημειώσεις, οπότε δεν έπιασε το βλέμμα του.

-Δε νομίζω πως χρειάζεται καλοκαιρινά μαθήματα, ψιθύρισε στον Παύλο χωρίς να πάρει τα μάτια του από πάνω της. Φαίνεται πανέξυπνη.

-Συμφωνώ, είπε ο Παύλος βάζοντας με άνεση τα χέρια του πίσω από το κεφάλι. Στο πρόσωπό του είχε σχηματιστεί ένα περίεργο χαμόγελο. Πανέξυπνη και πανέμορφη.

Αυτή τη φορά ο Άρης γύρισε έκπληκτος προς τον Παύλο. Πήγε να πει κάτι, όμως ο Παύλος τον διέκοψε καθώς μίλησε πρώτος.

-Έχω καταλάβει, Άρη.

-Τι πράγμα;!

-Θα μιλήσω στη διάλεκτό σου. Λιώνεις για πάρτη της, έτσι;

Ο Άρης δε μίλησε. Είχε μείνει να κοιτάζει τον Παύλο με ορθάνοιχτο το στόμα από την έκπληξη, μη μπορώντας να εξήσει πώς ο Παύλος είχε κατάλαβει τα αισθήματά του. Ειδικά από την στιγμή που προσπαθούσε να τα κρύψει από εκείνον.

-Διάνα! φώναξε θριαμβευτικά ο Παύλος, εισπράττοντας μερικά θυμωμένα βλέμματα από την καθηγήτρια, που τον ανάγκασαν να μη μιλήσει στον Άρη αλλά και το αντίστροφο για όλη την υπόλοιπη ώρα.

Μόλις χτύπησε το κουδούνι, ο Άρης έσυρε στην κυριολεξία τον Παύλο έξω από την αίθουσα πρωτού τους προλάβει η Κική.

-Πώς το κατάλαβες; ρώτησε βιαστικά ο Άρης.

-Πλάκα μου κάνεις; Φαίνεται από χιλιόμετρα!

-Δεν είναι αστείο!

-Καλά, καλά. Την κοιτάζεις σαν χάνος κάθε τόσο. Α, και της είπες ότι έχει ωραία μάτια.

-Τι;! Εσύ πού το ξέρεις αυτό;

-Ήμουν πίσω σας.

Ο Άρης στένεψε τα μάτια.