Υπόθεση Για Τρεις: Το καταραμένο δαχτυλίδι

Κεφάλαιο 1

Ο Παύλος αποχαιρετήσε τους γονείς του και περπάτησε βιαστικά στο μονοπάτι που οδηγούσε στο μπροστινό τμήμα της σχολής, σέρνοντας πίσω του τη βαλίτσα του. Είχε ήδη αργήσει και διέκρινε ένα πλήθος περίπου τριάντα ατόμων να στέκεται μπροστά από την κύρια είσοδο της σχολής.

Ο ήλιος έλαμπε στον καθαρό, γαλανό ουρανό και η σκέψη πως θα έμενε μακριά από θάλασσα, χαλάρωση και βόλτες με τους φίλους του για το μισό καλοκαίρι, τον έκανε να ξεφυσήσει. Είχε σκεφτεί δεκάδες φορές τα αρνητικά που θα επέφερε η σχολή στις καλοκαιρινές του διακοπές, αλλά πλέον βρισκόταν ακριβώς εκεί, στο "καλοκαιρινό βάσανο" όπως το αποκαλούσαν πολλοί μαθητές και ήταν πολύ αργά για να το αλλάξει αυτό.

Κοντοστάθηκε για μια στιγμή για να παρατηρήσει καλύτερα το επιβλητικό κτήριο που απλωνόταν μπροστά του. Η σχολή περικυκλωνόταν από ένα τεράστιο προαύλιο με φρεσκοκουρεμένο γρασίδι. Ο Παύλος κατάφερε να διακρίνει ένα γήπεδο του βόλεϊ και ένα γήπεδο του μπάσκετ από το σημείο που βρισκόταν. Το κτήριο από άποψη κατασκευαστική του φαινόταν λίγο περίεργο·έμοιαζε με κάστρο. Οι γκρι πετρόχτιστοι τοίχοι του συνέβαλαν επίσης σε αυτό.

Ο Παύλος δίστασε λίγο να κάνει το επομένο βήμα. Ο ήχος του κουδουνιού όμως τον έκανε να συνέλθει και κατευθύνθηκε με βιαστικά βήματα προς το πλήθος των μαθητών. Η καθηγήτρια και οι καθηγητές της σχολής στέκονταν παραταγμένοι μπροστά από τους μαθητές. Η διευθύντρια-ο Παύλος δεν μπορούσε να θυμηθεί το όνομά της·ήταν σπάνιο και ασυνήθιστο-αρχικά καλωσόρισε τους μαθητές στη σχολή με ένα σύντομο λόγο και στη συνέχεια άρχισε να τους κατανέμει στους κοιτώνες τους. Ο Παύλος ρίχνοντας μια ματιά γύρω του υπολόγισε πως ο αριθμός των παιδιών μάλλον δεν ξεπερνούσε το σαράντα.

Τότε ένιωσε ένα απαλό χτύπημα στην πλάτη του και γύρισε απορημένος. Μπροστά του στεκόταν ένα ψηλόλιγνο κορίτσι με καστανά μαλλιά και σκούρα μάτια. Περιέργως, του φάνηκε αρκετά γνώριμη.

-Άκουσες ότι θα έχουμε δικούς μας κοιτώνες; τον ρώτησε το κορίτσι, τινάζοντας τα μαλλιά της προς τα πίσω. Τρελό, έτσι; Μοιάζει βγαλμένο από κάποιο βιβλίο.

Ο Παύλος κούνησε καταφατικά το κεφάλι του, στίβοντας το μυαλό του για να θυμηθεί ποια ήταν. Έπειτα από μερικά δευτερόλεπτα το πρόσωπό του φωτίστηκε.

-Έι, είσαι η Κική, έτσι; Νομίζω σε έχω δει στο σχολείο μου. Ήσουν στο δεύτερο τμήμα της τρίτης τάξης;