Υπόθεση Για Τρεις: Το καταραμένο δαχτυλίδι

Κεφάλαιο 18

Τα δύο αγόρια είχαν μείνει παγωμένα στις θέσεις τους. Κάποια στιγμή τα ουρλιαχτά της Κικής σταμάτησαν και μόνο τότε ο Άρης συνειδητοποίησε τι είχε μόλις συμβεί.

-Κική! φώναξε με όλη του τη δύναμη. Είσαι καλά;

Η μόνη απάντηση που πήρε από το κορίτσι ήταν μερικά αδύναμα βογκητά.

-Γρήγορα! Ο Άρης στράφηκε πανικόβλητος προς τον Παύλο. Πρέπει να κατέβουμε κάτω!

Ο Παύλος φώτισε με τον φακό του το σημείο στο οποίο στεκόταν ο Άρης, εκεί όπου τέλειωνε το επίπεδο έδαφος. Στη συνέχεια έστρεψε τον φακό προς τα κάτω.

-Υπάρχει μια μεγάλη κατηφόρα ακριβώς μετά το σημείο που στέκεσαι, εξήγησε στον Άρη ψαχουλεύοντας ταυτόχρονα στο σακίδιό του. Το έδαφος γίνεται πιο βραχώδης και πιο απότομο.

Με γρήγορες κινήσεις, συγκρατώντας τον φακό στο στόμα του, ο Παύλος έβγαλε από το σακίδιο ένα ρολό γάζας, ένα ψαλίδι και μια κολλητική ταινία. Ακούμπησε τον φακό κάτω και άρχισε να τυλίγει με τη γάζα το δεξί πόδι του Άρη, ώσπου να φτάσει εκεί που πλέον το δέρμα του καλυπτόταν από τη βερμούδα που φορούσε.

-Ξέρεις, στα σπήλαια ερχόμαστε με μακριά παντελόνια, για καλό και για κακό, είπε ο Παύλος σαρκαστικά. Ίσως το δέρμα σου να γδαρθεί άσχημα αν δεν καλύπτεται με κάτι, συνέχισε και συγκράτησε τη γάζα στο πόδι του Άρη με την κολλητική ταινία. Η ζακέτα που φοράς είναι σωτήρια για τα χέρια σου, ας ελπίσουμε και η γάζα να κάνει τη δουλειά της.

Ενώ ο Παύλος τύλιγε με τη γάζα και το άλλο πόδι του φίλου του, ο Άρης κούμπωνε τη ζακέτα του μέχρι τον λαιμό.

-Εσύ έχεις μαζί σου ζακέτα;

Ο Παύλος γέλασε.

-Εδώ κρατάω ψαλίδι και γάζες, ζακέτα δε θα έχω;

Ο Άρης κατάλαβε πως η ερώτησή του ήταν μάλλον περιττή.

-Τέλειωσα, δήλωσε ο Παύλος. Μπορείς να κατέβεις.

Ο Άρης κοίταξε τα πόδια του. Σίγουρα έμοιαζε με μούμια. Στη συνέχεια έκανε να πει κάτι στον Παύλο, αλλά εκείνος τον σταμάτησε.

-Εγώ θα τα καταφέρω και μόνος μου. Εσύ κατέβα, ίσως η Κική να χρειάζεται βοήθεια.

Ο Άρης κούνησε το κεφάλι του καταφατικά και κάθισε στο έδαφος. «Το ότι θα έκανα τσουλήθρα στα δεκαπέντε μου δεν το φανταζόμουν ποτέ», σκέφτηκε με μια δόση σαρκασμού. Αρχικά χρησιμοποίησε τα χέρια του για να προχωρήσει καθιστός, έπειτα όμως η κατηφόρα τον παρέσυρε από μόνη της και δεν μπόρεσε να συγκρατήσει μερικά ξεφωνητά καθώς κατρακυλούσε στο απότομο έδαφος. Σε λίγο βρισκόταν ξανά σε επίπεδο έδαφος, ξαπλωμένος μπρούμυτα και πανευτυχής που δεν είχε σπάσει κανένα κόκκαλο. Ο χώρος που είχε πέσει ήταν αρκετά φαρδύς, αλλά δεν μπόρεσε να διακρίνει περισσότερα μέσα στο σκοτάδι. Σήκωσε αργά το κεφάλι του και είδε την Κική ξαπλωμένη λίγο πιο πέρα.