Υπόθεση Για Τρεις: Το καταραμένο δαχτυλίδι

Κεφάλαιο 27

Οι μέρες στη σχολή περνούσαν με γρήγορο ρυθμό, οι εξελίξεις όμως παρέμεναν στάσιμες. Τα μαθήματα δυσκόλευαν και οι εργασίες έρχονταν απανωτές η μία μετά την άλλη, έτσι ο Άρης, η Κική και ο Παύλος είχαν ελάχιστο χρόνο να συζητήσουν για το δαχτυλίδι. Κι όταν συζητούσαν, δεν έβγαζαν άκρη. Το δαχτυλίδι δεν μετακινήθηκε ποτέ από το βάθος της ντουλάπας.

Ο Παύλος ήταν εκείνος που ανησυχούσε περισσότερο. Συνήθως όταν έπεφτε το σκοτάδι, και βεβαιωνόταν ότι ο Άρης και η Κική είχαν αποκοιμηθεί, παρέμενε ξύπνιος μέχρι τα χαράματα, κάνοντας υποθέσεις και ερευνώντας όλους τους πιθανούς τρόπους με τους οποίους θα μπορούσαν, επιτέλους, να καταστρέψουν το δαχτυλίδι. Στα βιβλία του, τα τετράδιά του, ακόμα και στον μαυροπίνακα της τάξης εμφανιζόταν η εικόνα του δαχτυλιδιού. Το μυαλό του δούλευε χωρίς σταματημό, και μερικές φορές δεν ξεκουραζόταν καθόλου. Δυστυχώς όμως, δεν έφτασε ποτέ στην άκρη του νήματος.

Η Κική προσπαθούσε να τα πηγαίνει καλά με τα μαθήματα, και μερικές φορές δεχόταν τη βοήθεια του Μάνου. Οι προθέσεις του δεν ήταν άκρως φιλικές, αλλά η ίδια αρνιόταν να το παραδεχτεί. Δεν έκανε καμία κίνηση για να πλησιάσει τον Άρη, γιατί δεν μπορούσε να ξεκαθαρίσει εντελώς τα αισθήματά του απέναντί της. Η ίδια είχε πληγωθεί τόσες πολλές φορές στο παρελθόν, που δεν τολμούσε πλέον να κάνει το πρώτο βήμα με τα αγόρια. Ήξερε ότι ο Άρης δεν ήταν ποτέ σταθερός τύπος, έτσι φοβόταν να αποδεχτεί τα αισθήματά της. Ποτέ δεν του μίλησε για όσα ένιωθε για εκείνον.

Ο Άρης από τη μία βοηθούσε όσο μπορούσε τον Παύλο και έκανε διάφορες υποθέσεις για το δαχτυλίδι, και από την άλλη αναρωτιόταν συνεχώς αν έπρεπε να κάνει κάποια κίνηση με την Κική. Από εκείνη τη μέρα που τον κατηγόρησε, έστω και άθελά της, ότι πάει με όποιο κορίτσι βρει μπροστά του, ήταν επιφυλακτικός απέναντί της. Μια πλευρά του εαυτού του ήθελε να αγνοήσει εκείνο το σχόλιό της, μια άλλη πλευρά όμως το σκεφτόταν ξανά και ξανά. Η μια πλευρά την ήθελε κοντά του, και η άλλη του έλεγε να απομακρυνθεί από εκείνη. Αυτός ήταν ο λόγος που δεν μοιράστηκε ποτέ τις σκέψεις του μαζί της.

Κανένας από τους τρεις δεν είχε συνειδητοποιήσει πόσο λίγος χρόνος τους είχε απομείνει μέχρι την τελευταία μέρα της σχολής. Σε τρεις μέρες από τη σημερινή, θα τέλειωνε η διαμονή τους στην καλοκαιρινή σχολή και θα επέστρεφαν σπίτια τους. Σχεδόν είχαν πάψει να ελπίζουν πλέον, αλλά αυτό θα άλλαζε οριστικά, πιο σύντομα από ότι θα μπορούσαν να φανταστούν.