Inner Voice [ChangJin]

২ Part 21: "Drowned in you"

"غرقِ تو."

شاید هزاران بار درون ذهن‌های مختلف حمام کردن رو تجربه کرده بود، اما قطعا دوش گرفتن اون روزش به عنوان اولین بار توی ذهنش به ثبت رسید.

قبل از اینکه دوش بگیره، تا زمانی که خواب هیونجینش عمیق بشه، کنارش روی تخت دراز کشیده و تمام مدت کمر و موهاش رو نوازش کرده بود. تمام اون لحظات رو خیره به پسرکش و درحال توصیف آرامشی که کنار هیونجین احساس می‌کرد گذروند تا نگرانی معشوقش رو کنار بزنه.

زندگی کردن توی اون دنیای سیاه و سفید و از دور تماشا کردن دنیای رنگی انسان‌ها برای هزار سال، حتی اگه هزار سال دیگه هم ادامه پیدا می‌کرد باعث نمی‌شد چانگبین حسرت رفتن به همچین دنیایی رو بخوره؛ اما داشتن هیونجین، نه فقط دنیای اطرافش، بلکه تمام ذهن و قلبش رو هم رنگی می‌کرد... رنگی به گرمای آتش که با به وجود اومدنش بالاخره سرمای زندگی چانگبین رو به یادش آورد.

حالا تیشرت نارنجی رنگ هیونجین رو که از قبل می‌دونست کمی از لباس‌های دیگه‌ش بزرگتره به همراه شلوار خودش پوشیده بود. بار دیگه توی آینه‌ی اتاق‌ چهره‌ی خودش رو نگاه کرد. انقدر غریبه و عجیب به نظر می‌رسید که ترجیح می‌داد دیگه هرگز از آینه استفاده نکنه. شونه کردن موهای خاکستری رنگ صافش، اون هم درحالی که نمی‌خواست نگاهش به چشم‌های خودش برخورد کنه زیاد طول نکشید.

عطر شدید بدنش حتی بعد از حمام هم تغییری نکرده بود و این به وضوح نشون می‌داد هوانگ جویون چطور از اونجا بودنش مطلع شده. کسی که دنیای صداها رو می‌شناخت حتما با اینکه هر صدا عطر مخصوص خودش رو داره هم آشنا بود... عطری که همیشه تمام فضای اطراف هر صدای درون رو دربرمی‌گرفت.

سرش رو برای نگاه کردن به پسرکی که روی تخت به خواب رفته بود چرخوند. اینکه هیونجین رو حین خواب ببینه هم از جدیدترین اتفاقات زندگیش محسوب می‌شد. اون پسر کوچولوی شیرین، حتی توی خواب و با چشم‌های بسته هم چانگبین رو به سمت خودش فرا می‌خوند و برای چانگبین گذشتن از این فراخوان دوست داشتنی اصلا آسون به نظر نمی‌رسید. اون لحظه فقط باید می‌رفت تا بتونه قبل از بیدار شدن هیونجین و وحشت کردنش برگرده اما همین دوری موقت هم براش سخت بود‌... اگه نمی‌تونست به قولش عمل کنه و کنارش بمونه، چطور باید نبودش رو تحمل می‌کرد؟ پسرکش قرار بود چه دردی بکشه؟ حتی هرگز نباید اجازه می‌داد هیونجین از آغوشش خارج بشه‌.

نفس عمیقی کشید و برخلاف جاذبه‌ای که احساس می‌کرد قدم‌هاش رو به سمت در اتاق برداشت. خارج شدنش از اتاق و بستن در رو به آروم ترین نحو ممکن انجام داده بود. می‌دونست اون زمان از روز هیچ خدمتکاری نمی‌تونه توی اون طبقه حضور داشته باشه، پس صبر نکرده بود تا هیونجین کوچولوی با استعدادش سیاه و سفید بودن چهره‌ش رو براش با میکاپ بپوشونه.