CHAPTER 17

43 9 4
                                    

Elyse's POV

"Z-Zyne..." my voice broke.

Agad itong lumapit sa'kin at tinulungan akong makatayo.

"What happened?" he worriedly ask.

Umiling lang ako bilang sagot. Wala akong lakas para magsalita.

Hinila niya ang mga kamay ko at tinulungang makapasok sa sasakyan niya. Itinuon ko lang ang atensyon ko sa may bintana habang nagmamaneho siya.

Napansin kong pabalik kami sa villa.

"What are you doing?" kunot noo kong tanong.

"Iuuwi na kita.."

"No, ayukong umuwi" pailing kong sagot.

"But it's getting late-"

"Please Zyne... ilayo mo ako dito" walang lakas kong sambit.

Napabuntong hininga siya at iniliko ang sasakyan.

"Where do you want to go?" he ask.

"Anywhere, basta ilayo mo ako dito" walang gana kong sagot. Tumango naman ito at nagpatuloy na sa pagdadrive.

Tahimik lang kaming dalawa at tanging stereo lang ang naririnig.

Do you know what's worth fighting for
When it's not worth dying for?
Does it take your breath away
And you feel yourself suffocating?

Shuta talaga, sumabay pa yung kanta sa nararamdam ko ngayon.

Does the pain weigh out the pride?
And you look for a place to hide?
Did someone break your heart inside?
You're in ruins

Yes someone break my heart inside and I'm always finding a place to hide. All my life I am ruins.

One, twenty one guns
Lay down your arms
Give up the fight
One, twenty one guns
Throw up your arms into the sky,
You and I

How can I give up all of this fight? Hindi ko nga alam kung mananalo ako tapos susuko pa ako? I hope there's one person that can totally understand my feelings. Hindi yung sasabihin niya na oo naiintindihan kita pero deep inside hindi naman talaga.

When you're at the end of the road
And you lost all sense of control
And your thoughts have taken their toll
When your mind breaks the spirit of your soul
Your faith walks on broken glass
And the hangover doesn't pass
Nothing's ever built to last
You're in ruins

This song tells what exactly I am feeling right now. Pakiramdam ko wasak na wasak ako, my heart broke into a broken pieces. Feels like I am a piece of puzzle that hard to be fix.

"C-can you stop the stereo?" lakas loob kong sambit.

"Why?" he ask.

"I want a p-peace, ayuko ng may naririnig" pakiramdam ko hindi ako makahinga, parang umuurong ang boses ko kapag nagsasalita ako.

Agad naman niyang pinatay ang stereo at nagpatuloy na sa pagmamaneho, binalot lang kami ng katahimikan hanggang sa makarating kami sa tuktok ng burol.

"What are we doing here?" nagtataka kong tanong.

"You told me you want to skip and take a breath, this is the place that can comfort you for what you feeling right now." he answer.

Bumaba ito at sinundan ko lang, naglakad siya hanggang sa matanaw namin ang mga ilaw sa baba, sobrang dilim ng paligid at tanging ilaw lang sa ibaba ang nakikita mo.

Spectaculos DisasterWhere stories live. Discover now