Unexpected meeting

Chapter 41: Dead........?

[Isa's POV]

"W-Who are you?" Tumawa siya. He knows me. And I remember him.

"Are you sure you don't remember me, Jay?"

"A-A-Anong kailangan mo sakin?" Tumawa uli siya. He knows I'm scared and he's amused. He likes the feeling.

"You know very well na hindi ikaw kailangan ko. You know, alam ko naman na pinakalimot ka nila eh. Halos lahat kayo but you know, everything single medicine has their defect, it just so happens that the defect is me. Why? Kasi ako nagcause ng trauma sayo. Right?" I didn't answer him. I'm scared and I've never been scared like this my whole life.

*riiiing riiiing*

Biglang nagring yung phone niya, tiningnan na muna niya kuny sino tumatawag tas tumingin sakin. Tumawa uli siya.

"I knew it. He loves you more than he ever loved you before. True love, huh? ---- Hello? Woaaah, chill!" He laughed once again. Yung totoo, nakadrugs ba 'to? -____-

"Woah, Delle, chill! Just let me talk to your father." Nanlamig ako sa narinig ko. Delle? Si Delle. I remember him now, si Delle... Si Delle at si Ernest ay iisa.

"Isabelle?! Isabelle?!" Napatingin ako uli sa phone. Naka speaker phone na 'to. Hindi ako makapagsalita, tinitigan ko lang 'to habang naririnig mong sumisigaw si Ernest.

"AAAAAAH!" Napasigaw ako sa sakit. Hinila ako ng isa sa mga lalaki sa buhok.

"SHIT! You asshole!! Wag mo siyang saktan! Tangina mo!" Pinatay na niya yung speaker phone habang sumisigaw pa si Ernest sa phone.

Gusto ko umiyak pero walang lumalabas na luha. Takot ako, sobrang takot.

Lumabas yung may kausap kay Ernest at iniwan nila ako sa kwarto nato. Mas maganda pa ung kayong dalawa ni Ernest yung nakidnap. Atleast may kasama ako. Pero kung seryoso na 'to at gusto talaga nila pumatay dapat siguro magpasalamat ako na wala siya.

[Ernest's POV]

"Dad! Fix this!" Sigaw ko sakanya. Shit! I can't take this, bat si Isabelle pa?

"I'm sorry, anak. Hindi na dapat kayo nadamay pa dito." Sabi niya habang nagdidial sa phone niya. "Yes, Philippines. I'll go there as soon as possible."

"When are we leaving?" Tiningnan ko si mommy na sobrang ninenerbyos. Hindi pwede sakanya yun.

"Mommy, I'm sorry pero hindi ka pwede sumama."

"But--"

"He's right. Stay here, kami lang ni Ernest aalis."

"Delikado." Sabi niya tas biglang yumuko. "I can't take it here. Baka mamatay ako sa nyerbyos."

"Look, kaya ko 'to okay? Pano pa at naging druglord ako? Babalik kami dito ni Ernest ng buo, I promise."

Umakyat nako at kumuha ng damit. Kailangan ko na mauna, hindi ko mapapatawad sarili ko pagmay nangyari kay Isabelle na masama. Ikamamatay ko.

Nung maka alis nako at nagpahatid gamit ang private jet, tinext ko si Dad. 'Dad, I'm sorry. Mauuna nako. Kailangan ako ni Isabelle.' Pinatay ko na ang phone ko at nagdasal.

'Jesus, alam kong hindi ako ganun kabanal para pagbigyan mo pero hindi ko makakaya pag may nangyari sakanya. Mahal ko siya. Sobra. Mangyari na lahat wag lang mawala siya mamatay. Please lang. Take care of her.'

Nakatulog ako.

"Sir, we're here."

"Thank you."

Tiningnan ko ung text sakin. This is the address.

Don't worry, Beb. Parating nako.

[Isa's POV]