Where Eternity Begins (SOW #4)

16.

Mabilis man ang pagtibok ng puso ko, mabilis rin akong kumilos para makalabas ng banyo at mapuntahan ang mag-ama ko. Paglabas ko pa lang ng banyo, nagkakagulo na ang mga tao. Nababangga pa ako ng ilan pero hindi ko na magawang pansinin dahil hinahanap ko ang mag-ama ko.

"Raijin... Kim... where are you?!" I shouted but no one answered me. Nagpatuloy ako sa pagtakbo at binalikan ang playground pero ganon na lang ang pagluha ko nang makitang umaapoy ang banda roon.

My eyes frantically searched for my husband and daughter until my eyes landed on one direction.

"Raijin!" I panickly stated and run towards my husband, lying on the floor. Mabilis ko siyang nilapitan at hinila dahil ang ilang hakbang mula sa amin ang pag-apoy.

I panted as I pull my husband until we are meters away from the burning playground. Sinubukan kong gisingin ang asawa ko pero ayaw niyang magising.

"Kim... Kim! Anak!" Muling umikot ang paningin ko para hanapin ang anak ko pero sa kapal ng usok na naroon ay wala na akong maaninag hanggang sa may humila sa akin.

"Ma'am! You need to get out of here!" A firefighter tried pulling me up but I shook my head as tears continously fall out my eyes.

"No! No, ang anak ko! Kailangan kong hanapin ang anak ko!" Sigaw ko pero hinihila nila ako. Another firefighter carried my husband and they went out.

"Ma'am, kailangan niyo na pong umalis! Makakasama ang usok dito! Ma'am, pakiusap!" I didn't listen as I continue roaming my sight, finding any sight of my daughter.

"Kim, anak! Nasaan ka na?! Kim! Please, magpakita ka kay Mama— No, please! 'Yung anak ko!" Nagpumiglas ako pero huli na dahil nailabas na ako ng bumbero mula sa nasusunog na mall.

Agad akong nilapitan ng ilang medics pero ang paningin ko ay nasa mall pa rin na ngayon ay tinutupok na ng apoy. They keep asking me if I'm alright but I paid no attention.

"Anak..." I whispered, clutching my chest as it throbs in pain.

"Ma'am, is that your husband?" My eyes quickly shifts towards the direction they are pointing. Muling lumuha ang mata ko nang makita ko ang asawa ko na nakahiga sa stretcher at wala pa ring malay.

"Raijin..." Mabilis akong naglakad patungo roon at hinawakan ang kamay ng asawa ko. Ang dumudugong braso at noo ay hindi pa rin tumitigil.

"Ma'am, we need to take you and your husband to the hospital. Baka po mawalan ng dugo ang asawa niyo," one of the medics said.

"B-but, my daughter. H-help me find her, please!" Nagmamakaawang tugon ko. "A-ang anak ko! Pakiusap! H-hanapin niyo ang anak ko!"

"Yes, Ma'am. The firefighters are doing their best to find your daughter inside, Ma'am. Sa ngayon po, kailangan nang madala sa hospital ang asawa niyo pati kayo, Ma'am."

The words supposed to calm me down and bring me peace but they aren't. Habang nasa ambulansya at hawak ang kamay ng asawa ko, hindi pa rin ako mapakali. Hindi pa rin mapalagay ang loob ko dahil umabot na ng kinabukasan, hindi pa rin nahahanap ang anak ko.

My daughter. I need to find my daughter. Hindi ako mapapanatag kapag hindi ko alam kung saan siya.

"Erich, ito oh. Bumili kami ng Kuya mo ng sopas sa labas, kain ka muna." Ate Daniella's voice snapped me out of my thoughts. Nag-angat ako ng tingin at nasalubong ang malungkot na mata ni Ate. Sa likuran niya ang kapatid ko na nakatingin rin sa akin.

"Sige na, kumain ka na at baka pagalitan kami ng asawa mo kapag nalamang hindi ka kumakain." I glanced at Jin and saw him still unconscious.

I slowly nodded, thinking what would Jin say if I didn't eat right. He'll get mad at me so, I need to eat. And also, my baby. We will be having our baby so, I need to eat. My baby. I was supposed to tell Kim and Jin about my baby but it turns out like this.