Where Eternity Begins (SOW #4)

14.

Nakakabinging katahimikan ang bumalot sa bahay. Buong oras akong iritado dahil sa pagtatalo namin kanina. Maging sa ginagawa ko, dala ko ang iritasyon ko.

Ano bang masama sa mga tanong ko? Nagtatanong lang naman ako. Bakit nagtutunog defensive siya? Bakit hindi niya masagot ng maayos ang tanong ko? Bakit hindi niya tinuloy ang anumang sasabihin o dahilan niya?

Alas-tres na ng hapon kaya dumiretso ako sa kusina at gumawa ng meryenda. Hindi ko alam kung may balak bang lumabas si Raijin sa kwarto kaya ako na lang siguro ang magsusundo kay Kim.

Gumawa ako ng sandwich at orange juice saka bumalik sa upuan ko. Sumandal ako at nagpasyang kumain muna bago magpatuloy sa ginagawa.

I sighed as I remember the scene earlier. Aaminin ko, nagsisisi akong nasigawan at napahiya ko si Raijin kanina pero, hindi ko na napigilan. I know, I'm being annoying.

It's just... I don't know why I'm being annoying.

Hindi ako ganito. Mahaba ang pasensiya ko pero ngayon, hindi ko alam kung bakit nagkaganito. Siguro, dahil sa pagod. Pagod lang ako pero, hindi pa rin pala tama na nasigawan ko si Raijin.

Pagod rin siya. Pagod ako. Pagod kaming dalawa.

I opened my eyes but I was shocked when I met his eyes, staring at me. Umawang ang labi ko na agad ko ring sinara dahil nakita ko ang bahagyang pag-angat ng gilid ng kaniyang labi.

My eyes stared at him. Hindi ko alam ang sasabihin ko. I'm guilty for shouting at him but I also want to know his answers.

Bakit sila naroon? Kung pwede namang sa opisina magkita. Paano kung may makakitang kakilala namin? Anong iisipin nila? Paano kung si Kim ang nakakita noon?

"Do you want to eat something else? I can make it for you," his gentle voice reached my ears. Naibaba ko ang hawak na sandwich at nilingon siya na tahimik na nakatingin sa akin.

"Do you want to eat pancit with sardines? I can cook one for you or we can make that as our dinner, dadamihan ko ang luto para makakain kayo ng marami ni Kim," aniya at tumayo. Ang mata ko ay nakasunod sa kaniyang kilos. Pinanood ko kung paano siya maghanda ng mailuluto.

His back facing me and while watching him, guilt slowly crept me up. I close my eyes and sigh, slowly standing up and quietly walk towards him. I wrapped my arms in his waist, burying my face on his back. He stiffened but soon heaved a sigh.

"I-i'm sorry, Jin. S-sorry, baby," I whisper while tears started to fell out my eyes. Muli siyang bumuntong hininga at naramdaman ko ang dahan-dahang pag-alis niya ng braso ko sa kaniya.

My heart dropped in sadness but it fades when he faced me and hug me. I felt his lips on my forehead as he gently caress my hair. I inhale his scent and slowly hug him back.

"Sorry na. H-hindi ko sinasadyang sigawan at ipahiya ka. P-patawarin mo ako," bulong ko pero nanatili lang siya sa patuloy na paghalik sa noo ko at paghaplos sa buhok ko. Bahagya akong tumingala at sinalubong ang mata niya. "Galit ka pa ba? A-anong pwede kong g-gawin para matanggal 'yung galit mo? Tell me, please." I watch his reaction and sighed heavily when I didn't get a response from him.

I slowly walk back and stare at him, still silently staring at me with an unreadable expression. Siguro, galit siya sa akin. Siguro, nasira ko ang pagkakataon niyang mapalago ang negosyo niya dahil sa eksenang ginawa ko. Siguro nag-iisip na siya at nagsisisi sa akin.

My mouth frowned as I slowly kneeled down in front of him.

"What the fuck?!" He suddenly cursed and pulled me up. Pinanood ko ang ekspresyon niya na ngayon ay nakakunot na ang noo.