"ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း"
ကိုယ့်ပါးကိုဘယ်ပြန်ညာပြန်ရိုက်နေမိသည်မှာ အကြိမ်ပေါင်းမနည်းတော့
ဘာလို့သွားနမ်းရတာလဲ ရူးနေတာလား
ဟိုကတစ်မျိုးထင်သွားရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ
ပြီးတော့ ကိုရီးယားမှာက အလိုမတူပဲနမ်းရင်ထောင်ကျအုံးမှာ..
ဒါပေမယ့်သူလည်းတစ်ပြန်နီးကပ်လာတာပဲလေ..
အား မသိချင်ဘူး ရူးချင်တာပဲ
ဘယ်လိုမျက်နှာချင်းဆိုင်ရမလဲမသိတော့ဘူး
ဆိုးလ်ကိုပဲ ပြန်ပြေးချင်လာပြီ
"ဂျီမင်း!"
"ဟမ်...ကိုကြီး"
ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ်ပါးထပ်ရိုက်ဖို့လုပ်လိုက်ချိန်မှာ ဟန့်တားလာသောလက်ဖဝါးကြီးကြီးတွေ...။
"ဘာလို့ကိုယ့်ပါးကိုရိုက်နေရတာလဲ ပါးတွေနီရဲကုန်ပြီ"
ပါးမို့မို့လေးတွေအားနှမြောတသဖြစ်စွာ
ဖွဖွလေးထိကိုင်ရင်းပြောတဲ့သူ...။
နူးညံ့မှုတွေဟာအတိုင်းအဆမရှိပျော်ဝင်စရာအတိ...။
"ဆေးလိမ်းမလား ရေခဲနည်းနည်းပဲဖြစ်ဖြစ်အုပ်ထားလိုက်နော်"
"ကိုယ့်ဘာသာရိုက်ထားတာပဲ
ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး"
"ဘာလို့ရိုက်ထားတာလဲ အဲ့ဒါပြောပြအုံး"
မေးလိုက်တဲ့အခါ မျက်လုံးလှလှလေးများသည် ဟိုဟိုဒီဒီရှောင်လွှဲသွားသည်။
ဒီကလေးကတော့ လူကိုအသည်းယားအောင်...
"မပြောပြပါဘူး အသေသတ်ပလိုက်"
"အသေတော့မသတ်ရက်ပါဘူးဗျာ
မပြောချင်ရင်လည်းမပြောပါနဲ့
လာအခန်းဆီသွားရအောင်"
သူသိချင်ပေမယ့်လည်းဘာမှဆက်မမေးတော့...။ ကိုကြီးက ရင်ငုံနှုတ်ပိတ်နေတတ်တာမျိိုးတော့မဟုတ်ပေမယ့် ဂျီမင်းမဖြေချင်တာကိုအတင်းမမေးတတ်ပါ။ဒါလည်းသဘောကျစရာကောင်းတဲ့ဒေါက်တာကြီး
ရဲ့အရည်အချင်းတွေပေါ့...။
ဆေးရုံခန်းထဲမှာတော့...
"မညာပါနဲ့တော့ ဆူးလီရာ
နင်ငါ့ကိုချစ်တယ်မဟုတ်လားဟင်"
"ငါပြောမိလို့လား"
"သူပဲ နေ့တိုင်းလာ၊လာငိုနေပြီးတော့"
أنت تقرأ
နှင်းဆီရိုးခိုင်
أدب الهواةနှင်းဆီတွေဘယ်လောက်လှလှ ရိုးခိုင်းတွေမရှိတော့ရင် အသုံးမဝင်တဲ့ ပွင့်ချက်လွှာသက်သက်ပဲလေ ဘယ်လိုလှနိုင်အုံးပါ့မလဲ...။ Start♡April 1 2022 End ♡ July 31 2022
