Akala ko, okay na kami, kasi nag-I love you na siya. Akala ko naintindihan niya yung gusto ko sabihin na wag na lang siya umalis.
Pero after nun, nawala na yung contact naming dalawa. Nalaman ko na nagsisi pala siya sa pag-alis niya pero late na. Pareho kaming nabuhayan ng pride.
Lord, bakit ngayon pa? Marami na po kaming pinagdaanan pero bakit sa ganito kasimpleng bagay pa? Pero, ito na po yata yung kapalit ng survival niya. Sabi ko nga po pala, kahit ilayo niyo siya sa akin, makasurvive lang siya. Ito na po yata talaga yun.
One week na absence niya bago pumasok sa sistema ko na wala na nga, wala na nga kami.
One night, sa sobrang sakit, I took all the meds na nakatago sa cabinet ko. Tinake ko sila lahat. I wanted to end my life for my stupidity. Hindi na ako sanay na wala siya. Wala pa akong malapitan na kaibigan.
Si Mara, napalayo na sa akin. Si Yesha naman, may problem na rin sa boyfriend. Si Eys, may girlfriend na. Yung bestfriend ko, nasa Australia pa rin. Isa ko uli sa bahay, ibig sabihin, wala na naman iyong family ko.
Bad thing??? I survived. Na-stuck lang ako sa bahay for a week,after nun, nagain ko uli lakas ko.
Nadagdagan pa ng ilang attempts pero ang lakas ko masyado kay God, kahit anong gawin ko, sinasave niya pa rin ako.
Kainis naman!! Hayyyyy…
Naging bantay-sarado ako sa mga kaibigan ko, hindi nila ako hinahayaan mag-isa. Alam kasi nila pag mag-isa ako, iiyak lang ako, at kapag ako umiyak, hindi ko na alam ginagawa ko. Gabi gabi umiiyak ako. Nagsasawa nga yata mga kaibigan ko sa paulit ulit kong sinasabi.. “Ang tanga ko, kasi nasa akin na, pinakawalan ko pa.” “Mahal na mahal ko siya…mahal na mahal.”
Hanggang ngayon, almost 3 yrs na rin ang nakalipas. Hindi pa rin ako nakakamove-on. Pero hindi na ako madalas umiyak, busy na kasi ako…gamit na gamit 24hrs ko para lang hindi ko siya maisip.
Minsan lang siguro, kapag nagpapakita siya sa dreams ko. Kaya lang syempre hindi naman ako robot para hindi magpahinga, yung mga oras na yun, na wala akong ginagawa, siya pa rin naiisip ko.
Pero friends na rin kami ngayon. Hindi man katulad ng dati pero okay lang. Masaya na ako na hindi niya pa rin nakakalimutan birthday ko.
Tsaka, siya nga pala, sabi niya baka umuwi na uli siya ng Philippines. Sakto sa sinabi niyang 3 yrs, ang galing noh? Hinintay ko talaga ito…Pero hindi ko alam kung pwede pa.
Siguro nga baliw ako para maghintay sa isang tao na alam ko namang hindi na babalik pa sakin pero kasi kapag sa sarili ko, lakas ng confidence ko, kahit gaano pa kami kalabo ngayon, magiging okay din kami sa future.
Nangyari na rin lang sa amin yung nangyayari sa movies, baka sakali lang na mangyari uli… Yung nagkahiwalay ng ilang taon, nagkaroon ng kanya kanyang buhay tapos magcrocross uli yung ways. Baka sakali lang naman.
pero kapag nasa totoong mundo na ako, hindi ko na alam…isa lang malinaw,
I STILL LOVE HIM.
I STILL LOVE XYREX KLEIN.
*august 27 2009 the unkn0wn feeling
it's already a week since our last conversation, i dunno how did i cope up with the days, how did i face those lonely days...it's a li'l bit irritating, though we're just having a senseless talk everytime we tried to, i never thought i'll be facing life as it is now, even in my wildest dreams, i never thought i'll be totally loosing him... ;c
BINABASA MO ANG
Played by Fate?
Non-Fiction"Sometimes I feel like I'm done waiting and holding on But it is amazing how feelings are gone one moment And later, renewed by a simple song that reminds me of him The way he makes me smile and I am completely clueless why The way I look away once...
