"ඉතින්, ඔබට අහම්බෙන් හරි කඟවේනෙකු මුණගැසුනොත් ඔබ කුමක්ද කරන්නේ ජන්ග්කුක්..??" ජිමින් ගේ ප්‍රශ්නය යොමු වුනේ ජන්ග්කුක් ටයි.
"ම්ම්ම්ම් මා හට කඟවේනෙකු මුණගැසුනොත්, මා වරමක් ඉල්ලනවා මා දිගින් දිගටම ඔබට වඩා උසින් වැඩි වෙන්න ඕනෙ කියා.." යැයි පැවසූ ඔහු සිනා වන්නට පටන් ගත්තේ කුඩා ලමයෙකු මෙනි.
"හහ්..හහ්..හා....හරිම විනෝදයි..." ජිමින් අවඥාවෙන් මෙන් පැවසුවේ බොරු අමනාපයක් මවා පාමිනි.. පසුව ඔහුත් ජන්ග්කුක් ගේ සිනාවට එක් වූයේ කිසිවක් සිදු නොවූ ලෙසටය.
හිම්සේ ඔවුන් දෙදෙනාගේ සමාගමය ප්‍රිය කලාය.. ඇයට මොහොතකට තම සියලු සන්තාපයන් අමතක වී ගොස් තිබිණි.සිනහව යනු කුමක්දැයි තමාටම අමතක වූ අවස්තාවක, ඇයද ඔවුන් දෙදෙනාගේ සිනාහවට හවුල් වෙමින් ඉතාමත් සතුටින් කාලය ගතකලාය..
"ඉතින්, හිම්සේ කුමරියනි, කුමක්ද ඔබගේ වරම..??" ජන්ග්කුක් මීලඟ ප්‍රශ්නය යොමු කලේ ඇයටය.
"අහ්...මා දන්නේ නෑ...සැබෑවටම කුමක් ඉල්ලන්නද කියා....නමුත් මා ඉල්ලා සිටිනවා මගේ ජීවිතයේ සිදු වූ සමහර සිදුවීම් කවදාවත් නොවූ ලෙසට මගේ මතකයෙන් ඈත් කරන්නට කියා.." හිම්සේ පැවසුවාය.
ඇගේ සුන්දර මුහුණ ක්‍රම ක්‍රමයෙන් සන්තාප වලාවකින් වැසී යන ආකාරය ජිමින් ට හොඳින්ම වැටහිණි.
ඒ ප්‍රශ්නය හිම්සේව ගැඹුරු කල්පනාවකට ඇද දැමීමට සමත් විය..
ඇත්තටම තමන්ට එය කල හැකි නම්, එසේ ඇතැම් දේවල් සිය මතකයෙන් ඈත් කිරීමට හැකිනම්, ඇගේ ජිවිතයේ සතුට නැවත ඇයටම ලැබීමට ඉඩ තිබුණා..
සොහි ඇය නැතිව එල්නඩෝරයට පැමිණියානම්,
ඇය කෙදිනකවත් එල්නඩෝරයට නොපැමිණියානම්,
ඇයට ඔහු මුණනොහැසුනානම්,
මේ සියල්ල මීට වඩා වෙනස් වීමට ඉඩ තිබිණි.
නමුත් කල හැක්කක් නැත, සිදුවීමට ඇති දෙයක් වැලැක්වීමට ඇයට කිසිදු හැකියාවක් නොවිණි.
"දැන් අපි මේ කතාව නවතමු, හිම්සේ කුමරියනි, පැමිණෙන්න..." ජිමින් පැවසුවේය.
"නමුත් කොහේද..??" ඇය ඇසුවේ පුදුමයෙනි.
"මෙන්ඩල් වනාන්තරය කඟවේනුන්ට අමතරව තවත් දේවල් දැකීමට තිබෙනවා..පැමිණෙන්න අප සමඟ.." ජන්ග්කුක් ද ආරාධනය කලේය.
