Mİ'LAT

X | KAYBETME KORKUSU

Merhaba, ben geldim. Nasılsınız?

Yıldıza dokunup oy vermeyi ve satır aralarında düşüncelerinizi belirtmeyi unutmayın lütfen. Yorumlarınız ve oylarınız her zaman motivasyonumu arttırıyor❤️‍🩹

Kitabımla ilgili gelişmelerden haberdar olmak için beni instagramda; Meilkev ve authormeilkev hesaplarından, tiktokta ise yine Meilkev hesabından takip edebilirsiniz🧚‍♀️

Desteğiniz benim için çok önemli. Daha iyi yerlere gelmemizi isterseniz tiktok ve instagramda editler paylaşarak destek olabilirsiniz. Paylaşımlarınıza beni de etiketlerseniz ben de haberdar olmuş olurum💗

Aynı zamanda burada da Meilkev basarak takip ederseniz beni çok mutlu edersiniz✨️Keyifli okumalar.

Mark Eliyahu & Cem Adrian Derinlerde

Kazançlar ve kayıplar,

Bir terazide duruyor.

En güzel kazancım derdim ona,

Yokluğu en büyük kaybım oluyor.

Bir anda takılı kalmak.

Şu anda içinde bulunduğum durumu en iyi özetleyecek cümle buydu.

Bedenim çoktan farklı uğraşlara geçmiş gibi görünse de zihnim enerjisinin büyük çoğunluğunu takılı kaldığım anın getirdiği düğümü çözmek için harcıyordu. Boş bakışlarım ve ayakta dikilen bedenim zihnimin yoğun uğraşının paravanıydı. Kafamın içinde dönen çarkların çıkardığı gıcırtılı sesi görmezden geldiğimi düşünürken aslında yaptığım tek şey kendimi kandırmaktı. İnsan zihni tuhaftı. Bir bilinmezliği düşünmek çözüm bulamazsanız sizi içine çeker ve kendine hapsederdi. Küçük bir tetiklenme sizi içinde bulunduğunuz andan koparır ve yeniden kırıldığınız o noktaya geri çekerdi. Bu tıpkı kilometrelerce koştuktan sonra parkurun daire şeklinde olduğunu fark ederek başlangıç noktasına dönmek gibiydi.

Kaçmak aslında uzaklaşmak gibi görünse de atılan her adım sizi yeniden o ana hapsetmek için çalışan birer silahtı. Zihnimi karanlık kasırgalardan korumak iki elimle sıkıca tuttuğum kapı, bir anlık dikkatsizliğimle aralanmış kötü anıların tüm tozu ve pisliği içeri dolmuştu. Yeniden tüm kuvvetimi kapıyı kapalı tutmak için kullansam da artık çok geçti. Çoktan burnuma dolan kan kokusu midemi bulandırmıştı. O tozdan ve pislikten kurtulmak için yeniden çabalamam gerekti. Ve içeriye giren bir şeyi dışarı atmak için de olsa o kapı yeniden aralanmalıydı.

En kötüsü de buydu.

Beni bu hale getiren ise Keyan'ı görmek değildi. Ekin'i anmaktı. Birilerinin ondan sanki hayattaymış gibi bahsetmesiydi. Ve buna inanmalarıydı. Gerçek tek ikimizin bildiği ağır bir yüktü ve Keyan'ın bu yükü benimle paylaşmak gibi bir derdi yoktu. Aksine elinden gelse beni o yükün altında un ufak olana kadar ezilirken izlemek isterdi. Ekin'i tek kelimeyle anlatacak olsam bu kelime kesinlikle bataklık olurdu.

Ekin bir bataklıktı.

İçinden çıkmak için çırpınanları daha da boğmaktan öteye gitmeyendi. Varlığı zihnimin temiz sularına damlayan tek damla mürekkepti. Ne beni kendine çevirecek kadar güçlü ne de eski halime dönmeme şans verecek kadar pasifti. Öldürmeyen ama ölmek için sebep verendi. Dikiş tutmayan ama seni acıdan ağlatacak kadar ince bir kesikti. Varlığının üzerimde bıraktığı tahribatı iyileştiremeden yokluğuyla vicdanımı küstürmüştü.