Nonsense Verses // Joshler [zakończone]

9

1 listopada

Nasze ścieżki zdają się być osadzone daleko od siebie. Bardzo daleko. A ja sam nie umiem się przełamać, żeby to zmienić. Czuję się tak jakby samo patrzenie na Josha z odległości już mi nie wystarczało. Ale nie jestem jakimś chorym stalkerem. Staram się faktycznie przypadkiem trafiać na te brązowe oczy. Boję się, że inaczej faktycznie wziąłby mnie za takiego stalkera i zaczął by się mnie obawiać. A naprawdę nie ma czego, jestem tylko niegroźnym chłopakiem zauroczony innym chłopakiem.

Na dodatek jest rok starszy ode mnie, w ostatniej klasie. Sprawia mi to sporo ciemnoniebieskich, prawie granatowych odczuć. To taki odcień jak wtedy, kiedy jest noc, a nad miastem zbierają się ciężkie chmury, kiedy nie widać gwiazd, a światła uliczne zdają się ginąć, podobny do księżyca, który jest odległy, gdzieś tam, na orbicie, ale zdaje się na wyciągnięcie ręki, to taki kolor, który przyjmuje głębia oceanu podczas sztormu, kiedy nawet dno zdaje się być poruszone falami na powierzchni, to odcień ogromnego stada wron czy kruków, które szybują po zachmurzonym niebie albo jak niedostępne szczyty gór, trochę jak odcień tajemnicy, którą ukrywa przed tobą członek rodziny lub bliski przyjaciel...

Tylko czemu wszystko sprowadza się do odległości i nie spokoju? Czy chodzi o ten smutek, bo nie możemy czegoś mieć, tylko dlatego, że jest za daleko? I nawet może nie chodzi o odległość fizyczną... Może to nie metry ani kilometry? Tylko odległość psychiczna? Możemy być blisko siebie, stykać się ramionami, ale w tej samej chwili być od siebie daleko jak z Ziemi na Księżyc... Może ten smutek to tak naprawdę tęsknota do tego co było kiedyś albo do tego co mają inni, a my tego również pragniemy?

Bo kiedy przechodzimy parkiem i widzimy te wszystkie zakochane osoby trzymające się za ręce musimy jakoś tęsknić do tej niedoświadczonej miłości i pragnąć tego co oni mają, a zarazem być przez to odsuniętymi na bok zwykłymi świadkami ich uczuć bez możliwości przeżycia tego wszystkiego, bo brakuje drugiej osoby, którą można by obdarzyć swoim uczuciem.

Trochę jak rana po zacięciu się czymś ostrym, jak podczas krojenia bułki, ona w jednej ręce a w drugiej nóż, i kiedy nie jesteśmy ostrożni możemy się skaleczyć. A wtedy nasza skóra niby styka się na brzegach rany, ale im dalej od brzegu ta skóra jest od siebie oddalona, a z pomiędzy niej leci krew. Ale chodzi o skórę, która niby jest blisko, bo dla nas to ledwie milimetr, ale która sama w stosunku do siebie jest zbyt daleko, aby zatrzymać płynącą krew. Czasem potrzeba nawet szwów, aby zatamować krwawienie i, żeby pokazać, że skóra jest jednak zbyt daleko od siebie, aby nam pomóc. Bo inna, mniejsza, ranka czasem potrzebuje zaledwie paru dłuższych chwil, żeby krew przestała cieknąć. I nie patrząc na naukowe aspekty biologiczne ludzkiego ciała, można by mówić tylko o skórze, która została rozerwana na pół i potrzebuje czasu, aby na nowo się odnaleźć i pokonać dystans, żeby się zrosnąć.

Czy z ludźmi nie jest podobnie? Szukamy idealnych partnerów, aby stworzyć idealny związek, a tak rzadko zdarza się, żeby odpowiedni dla siebie ludzie się spotkali. Bo jest z nami tak jak ze skórą. Szukamy swojej drugiej połówki, zupełnie jakby nasza dusza została dawno temu rozdzielona na pół, a później wniknęła w dwie różne osoby, których wyzwaniem jest odnalezienie siebie nawzajem i cieszenie się z tego.

To czuję do Josha. Bo kto wie czy my nie mamy tej samej duszy w naszych ciałach? Ale boję się...

Boję się, że go poznam i okaże się kimś innym niż myślałem. Co jeżeli ta sama dusza może być odpychająca? Dwa ciała, ta sama dusza, a jednak charakter jednej osoby jest przyjemny i dobry, a drugiej wręcz odrzucający. Czy da się tak żyć? Jakoś to pogodzić?

Tak wiele myśli mnie dręczy, jeżeli chodzi o postać Josha... A jednak kiedy przypominam sobie jego oczy nie jestem w stanie uwierzyć, że mógłby być zła osobą. W oczach ma ciepło i dobro.

Gdyby i mnie mógł obdarzyć tym ciepłem...

____________________
(650 słów)