Nonsense Verses // Joshler [zakończone]

22

16 listopada

Unikałem mojej mamy przez cały dzień. Specjalnie wstałem wcześniej, żeby wcześniej wyjść do szkoły. Wszystko tylko po to, żeby się z nią minąć.

Josh od razu zauważył, że coś jest nie tak. Nie spałem w nocy prawie w ogóle, a rano w lustrze zoabczyłem mocne cienie pod oczami. Nie dziwię się, że zauważył, chociaż wolałbym, żeby nie musiał niczego takiego zauważać.

Najgorsze było powiedzenie mu o tej sytuacji w domu, o tym jak spieprzyłem sprawę z moim wyjściem z szafy. Naprawdę tego nie chciałem...

Ale Josh spokojnie słuchał każdego mojego słowa, nie przerywał mi. Był dla mnie. Pozwolił mi się wyżalić i powiedział tyle, że nie mogę unikać mojej mamy w nieskończoność, że powinienem pomyśleć nad rozmową z nią i może nad przeproszeniem jej za mój wybuch. Nie wiem jak on to robi, ale wtedy zrobiło mi się lżej. Nie byłem sam z tym co czułem, Josh był moim wsparciem.

Tylko niewiele to dało skoro i tak znowu jej unikam. Słyszałem jak wróciła z pracy dobre pół godziny temu. Próbuję zmusić się do wstania i zejścia do niej, wiem, że muszę z nią porozmawiać, tym razem na spokojnie, bez unoszenia się. Ale przeraża mnie to, że moja orientacja mogła coś zmienić. Właściwie nigdy o tym nie rozmawialiśmy, nie mam pojęcia co myśli o osobach takich jak ja. Co jeżeli stwierdzi, że nie jestem już jej synem? Co jeżeli nie chce widzieć w swoim domu pedała? Co jeżeli da mi ultimatum, że albo skończę z byciem gejem, albo mogę się wynosić?

Tak wiele czarnych scenariuszy i nie chcę być częścią żadnego z nich...

W głowie mam chaos, dezorientację, jakiś nieład...

Jak podczas burzy na morzu. Nie tylko niebo jest zbuntowane i atakuje, woda też jest wzburzona, fale niespokojne. Pośrodku tego jest lódź przeciwko, której działają oba żywioły. Jestem tą łodzią i nie wiem kiedy trafi we mnie piorun albo uderzy we mnie fala dość potężna, żeby mnie zatopić, żebym poszedł na dno.

_________________________
(323 słowa)