Neden Hep Yalnız? /Ayber

KIRGINLIK

Aybike'nin Doruk'la yer değiştirmesinden sonraki olaylar

****

Kırılmıştı Aybike... Kırgındı. Kuzeninin Gönül denen kadının yanında çalışacağını öğrenmişti ama Asiye'den değil.Saklamıştı,gizlemişti Aybike'den.O da biliyordu kuzenlerinin ne kadar zor durumda olduğunu.Elinden geldiği kadar yanlarında olmaya çalışıyor onlara destek oluyordu. Kendilerinin durumu da çok iyi değildi ve Aybike daha 17 yaşındaydı. Ne kadar gücü yetebilirdi ki kuzenlerini korumaya ? Ama deniyordu, elinden geleni yapıyordu onlar için.Bu sefer olmaz diye düşündü ilk defa duramam yanlarında.

O kadın yüzünden annesi ve babası ayrılıyordu üstelik annesi yataklara düşmüştü üzüntüden.Ne yapsaydı annesini yok sayıp Asiye'ye mi destek çıksaydı ?

Genç kızı düşüncelerinden ayıran zil sesi yankılandı sınıfta. Biraz gidip hava alması gerekiyordu.İhtiyacı vardı buna .Hızlı adımlarla sınıftan çıkacağı sırada Ömer'in seslenmesi ile durmak zorunda kaldı.

" Aybike sence de biraz fazla ileri gitmiyor musun? Abartıyorsun."

Bu sözlerle kan adeta Aybike'nin beynine sıçramıştı.

"BEN Mİ ABARTIYORUM ÖMER!! ANNEMİN HÂLİNİ GÖRMEMİŞSİN GİBİ KONUŞMA İSTER- "

"SIKILDIM ANLIYOR MUSUN AYBİKE ?!! SENİN DE YENGEMİN DE BU BENCİL, KENDİNİZDEN BAŞKA KİMSEYİ DÜŞÜNMEYEN HÂLİNİZDEN BIKTIM!KALBİNİZ TAŞA DÖNMÜŞ SİZİN!"

Donakaldı Aybike. Gerçekten Ömer annesiyle onu aynı kefeye mi koymuştu ? Şimdiye kadar kuzenlerine destek olmuşken annesinin yaptığı kötülüklerle eş değer mi tutulmuştu yani ?

Gözleri Oğulcan'ı bulduğunda yine her zaman olduğu gibi başını önüne eğip sessiz kaldığını gördü.Sahi abisi neden hep konu kendisi olunca bu kadar sessizdi? Ömer'e döndü yeniden:

"Size kırılıp attığım bir triple taş kalpli oluyarsam eğer evet Ömer taş kalpliyim ben,bencilim."

Sonlara doğru sesinin titremesine lanet ederken şimdi de gözleri dolmuştu.Hayır hayır burada ağlayamazdı.Şimdiye kadar hep sessizce kimseye görünmeden ağlamıştı.Burası olmazdı.

Hızlı adımlarla sınıftan çıktı. Bahçede kimsenin olmadığı kuytu bir köşeye geçip hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı.Neden hep yalnızdı? Oysa o kimseyi yalnız bırakmazdı ki.
Kimseye bir şey anlatmazdı Aybike.Anlattığında aldı cevapları bilirdi çünkü." Bize ne Aybike?" ,"Sus Aybike !","Sanane Aybike." ...
Bir günlüğü vardı genç kızın.Abisi çok dalga geçerdi kendisiyle ama takmazdı bunu.Günlük tutmayı seviyordu.En azından günlüğü yargılamıyordu onu.Ailesine dökemediği içini ona döküyordu.

Adım sesleri işitti Aybike.Hemen o tarafa baktığında kendisine endişeli bakışlarla bakan sevgilisini gördü. Berk kızın önüne çömelip bakmaya doyamadığı ama şimdi yaşlarla dolmuş elalarına baktı.Ellerini tuttu sevdiği kıza güç vermek istercesine.

" İyi misin güzelim? Lütfen ağlama artık."

Tam o anda bir hıçkırık koptu kızın dudaklarından.Ağlaması daha da şiddetlenmişti artık.Berk hemen yerden kalkıp kızın yanına oturup sevgilisini kendine çekti.Aybike karşı koymadı bu davete sindi sevgilisinin göğsüne.Sanki burada kimse onu kıramaz, incitemezdi.Korurdu onu Berk.

Aybike biraz sakinleşip ağlaması dindiğinde buğulu gözlerle sevgilisine baktı.

"B-Berk ben çok mu iğrenç bir insanım? Neden kimse sevmiyor beni?"