Selammm, nasılsınız?Bölüme geçmeden rahatsız olduğum bir konuyu dile getirmek istiyorum. Çoğu kişi oy verip yorum yapmıyor. Lütfen bu bölümü okuyan herkes oy verip bol yorum yapabilir mi? Emeğim lütfen hiçe sayılmasın🙏❤️
Bu bölümü canım okurlarım bipolarmisinamq tubaa91 okyanusarca_ ithaf ediyorum
Sizde bölümlerde böyle ithaf almak istiyorsanız beni wattpad profilimden ve instagram hesabımdan takip ediniz. (İthaf almak için beni wattpad profilimden takip etmeniz gerekiyor.
Keyifli Okumalar Dilerim Civcivlerim🐣
Çooook öptüm 😗BÖLÜM ON İKİ
"ÇEKİM VE VURGUN"&&&
Heykeli yapmaya başladığımda nasıl bir karanlıkla boğuştuğumun farkında bile değildim. Nefes almak güçtü ve ben her şeyimi kaybetmiştim. Her şeyini kaybeden biri bir şeyler yaratıyordu. Hayır, yapmaya çalışıyordu. Yapmaya çalışıyordum, bir şeyler yapmaya çalışarak ayakta durmaya çalışıyordum.
Zordu, acıtıyordu, parmak uçlarım acıyordu, acıya dokunuyordu. Acı çok dokunuyordu. Yüreğime dokunuyordu.
Annemi yeni kaybetmiştim ve ayakta durmak adına artık yürümek zorunda olduğum için ilk adımlarımı atıyordum.
Bir sessizliğin içinde öylece oturarak yapmaya başladığım heykel için aklımda hiçbir şey yoktu. Farklı bir şey yapmam gerektiğinin farkındaydım.
İlk önce parmaklarımın değdiği taş bir adama çevrilmişti, adamın gözleri ve ağzı bir garipti eksikti ve de hoşuma gitmemişti.
Bıraktım.
İçime sinmeyen her şeyi bırakmak zorundaydım.O gece oradan çıktım ve güneş doğdu, güneş batacaktı sonra karşıma o çıktı.
Garipti, deliydi ama hisliydi oldukça da sisliydi.Araf.
Hayatıma girişi aynı adı gibi hissettirmişti.Onu gördükten sonra her şeyim bir garipleşti ve ben her atölyeye gittiğimde kendimi onu düşünürken bulmuştum artık parmaklarım ona aitti.
Düşündükçe parmaklarımın altındaki heykel şekilleniyordu.O bana kendini yarattırıyordu. Ben heykeli tamamladıkça karanlığım aydınlığa dönüşüyordu.
Bu garip değildi aydınlık olduğunu anlaman için senden daha karanlık birine ihtiyaç duyman gerekirdi.
Benim karanlığım Araf'ın karanlığının yanında bir hiçti.
Heykel gitgide şekillendi, düşüncelerim ve hislerim birbirine girdi. Kendime defalarca neden diye sordum. Neden düşünüyorsun neden onu çiziyorsun, neden onu parmaklarınla karalıyorsun? Kendimi durdurmaya çalıştım, kendimle kavga ettim, kendimle savaştım, kendime kızdım, kendimden korktum ama en sonunda kendimi buldum.
İşte o gün heykel tamamlanmıştı.
Her şey bir an da gelişmişti.Parmak uçlarımın yarattığı o adam değişmiş, Araf'a dönmüş lakin gizlenmişti. Onu benden başka hiç kimse bilmiyordu, bilemeyecekti.
![](https://img.wattpad.com/cover/229671316-288-k647832.jpg)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İPTİLA(+18)
ChickLit•YENİDEN YAZILIYOR! Ellerimi yüzünden çekerken omuzlarına attım. Üzerime iyice eğilirken hareketleri içimde ki ıslaklık ile rahatça hızlandı. Belim ağrıyordu. Zevk tekrar etrafımı sarmaya başlamıştı. İnlerken dudaklarına fısıldadım. " Amacın beni ya...