Merhaba, uzun zaman oldu :) Nasılsın? Umarım çok iyisindir.
Buraya Rima ve Araf için bir kadeh bırakır mısın? 🍷;
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Seni seviyorum, Keyifli Okumalar❤️
Bölüm Şarkıları: Kahraman Deniz- Düştüğüm Gibi Kalkarım Cem Adrian- Keskin Bayhan- İstanbul İstanbul Olalı
Yorumlarınızı okumayı çok özlemişim, boş bol yorum yapmanızı istiyorummm🌟 (Ve bölüm sonundaki açıklamayı okumayı unutmayın :)
&&&
İnsan ölmek için doğardı.
Ölüm; iki hece, dört harfti. Hayır, ölüm bazen sadece kurtuluştu. Dünyaya kendimi öldürmek için geldiğimi bilseydim doğmak istemezdim. Ama zaten benim istediğim hiçbir zaman olmamıştı, ölüm artık acıtmıyordu.
Ölüm insanı öldürmüyordu, insan insanı öldürüyordu. Ölümün adına ölüm denmeseydi insan denirdi. Ben ölüme yenilecektim.
Ayaklarımın altında sallanan masaya damlayan gözyaşları ağzımdan kopan hıçkırıkların toprağı olurken ilk defa kendimi ölüme bu kadar yakın hissediyordum, ölüm parmaklarımın ucundaydı ve o bana gelmemişti ben ona gidiyordum.
Çünkü en başta o, Araf ölmemi istemişti.
Enseme doğru vuran rüzgar saçlarımı savurarak gözyaşlarımdan dolayı ıslak olan yüzüme yapıştı. Gözlerimi sımsıkı kapatarak çengele taktığım ipi sımsıkı tutup avuçlarımın arasında sıktım. Acı kalbimden kafamın içine sıçramış, dişlerim birbirine kenetliydi. Gözlerimi kapatır kapatmaz beni kendine hapseden karanlıkla derin bir nefes aldım. Burnumdan ciğerlerime doğru çektiğim harlı nefes içimdeki acıyı sızlattı.
Ellerimin arasında sımsıkı tuttuğum ip avuçlarımdaki yaraları kanatmaya başlarken birkaç saniye durdum ve ipi yavaşça boynuma doğru götürdüm. Ellerim titriyordu ama korkudan değildi, hayal kırıklığındandı.
