Buraya Rima ve Araf için bir kadeh bırakır mısın? 🍷;
Bölüme geçmeden önce küçük bir ricada bulunmak istiyorum. Kitabımızın bölümlerine gelen oy ve yorum sayısı okunmaya göre çok düşük ve bu beni gerçekten çok üzüyor. Bunun için oy ve yorum sınırı koymak zorunda kalıyorum. Lütfen bu satırları okumaktan keyif alan herkes yıldıza dokunabilir mi? Bir de bana destek olmak için beni profilimden takip ederseniz çok mutlu olurum.
Sizleri çok seviyorum, Çok!
Keyifli Okumalar Dilerim Civcivlerim🐣
BÖLÜM ON BEŞ "Kimsesiz Mezar"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Binlerce güller topraklarımda solsa ciğerim bu kadar acıyamazdı. Belki binlerce insanın ayaklarının altında tekmelensem kalbimi bu denli kaybedemezdim.
Belki ölsem, bu kadar ölmüş gibi hissedemezdim.
Kulaklarım duyduğu şey karşısında kanar gibi acıdığında duyduğum şey karşısında gerçek anlamda sendeledim. Ayaklarım beni duyduğum bu şeyden uzak tutmak ister gibi geriledi.
Kirpiklerimi gerçekliğe tutunmak ister gibi uzunca kırparak karşımdaki polise bakmaya devam ettim. Polis tavrıma karşılık sakin kalmaya ve ifadesizce durmaya devam etti.
Hemen yanımda duran Araf'ın bakışları üzerime döndü ama şu an onun tepkisi de umrumda değildi.
İçimde kaybetmek üzere olduğum son güçle birlikte dudaklarımı aralayabildiğimde kendimi anlamamazlığa vurdum.
"A-Anlamadım?"
Kekeledim. Dudaklarım ve kelimelerim ayazda kalmış gibi titredi.
Polis çenesini dikleştirerek bakışlarını benden alıp Araf'a döndüğünde "Eşinizi lütfen oturtun." dedi.
İçimdeki tüm kördüğümler çözüldüğünde kendimi bir an da gülerken buldum. Bu irademle olmamıştı, deli gibi gülmeye başladım. İlk başta kıkırdama gibi çıkan gülüşlerim bir an da kahkahaya döndüğünde, kahkahalarım tüm karakolda yankılandı. Koridorda olan çoğu insanın bakışları bana doğru döndü.
Kahkaha atıyor olmam polisi gerçekten endişelendirmiş olmalı ki dudaklarını bir şey söylemek için araladı ama tekrardan sustu.
