Ocean of Lies

Chapter 11

May tatlong bagay akong hindi pinaniniwalaan sa mundong ito: Santa Claus, Magic at Kasal.

Naalala ko nung bata pa ako, minsan ko nang nahuli ang mga magulang kong nilalagyan ng candies ang medyas na sinabit ko sa hanger kahit hindi naman iyon ang w-in-ish ko.

"Sabi sa inyo, totoo si Santa Claus, e. Oh eto, para sa inyo." Inabot sa aming magkakapatid ang plastic na puno ng candies.

Nag-angat ako ng tingin kay Mama na malawak ang ngiti habang tinutulungan ang bunsong kapatid ko na buksan ang candy niya.

"Ma, bakit naman po nagkamali si Santa Claus sa ibibigay niya sa akin? Hindi naman ito yung gusto ko."

Tumingin siya kay Papa na kinukuhanan kami ng litrato, para siguro sa family album namin. Parehas na sila ngayong hindi malaman kung paano magpapaliwanag.

"Ah, eh . . . anak, baka naman hindi mo inayos yung pagwi-wish mo kay Santa at naguluhan siya kaya iyan na lang ang binigay sa inyo? At saka, ayaw mo ba nito? Hati-hati pa kayo ng mga kapatid mo," ani Papa.

Pinagmasdan ko silang dalawa. Bakit kailangan pa nilang magsinungaling kung nahuli ko na rin naman sila?

"Baka naman po kayo yung naglagay ng plastic na may candy sa pintuan natin kaya nandiyan 'yan. At saka, hindi naman po namin diyan inilagay yung medyas sa may pinto, 'di ba? Sa may sampayan po yun sa labas."

Kinagat ni Mama ang labi niya habang wala namang pakialam ang mga kapatid ko. Masiyado silang masaya sa candy na ibinigay sa kanila ng mga magulang namin.

"Bakit naman namin gagawin yun, 'nak? Hindi naman kami si Santa," sabi ni Mama.

"Kaya nga po, Mama, e. Nagtataka rin po akong nahuli ko kayo ni Papa na inilagay 'yang plastic sa kinalalagyan kagabi kaya talagang hindi po kayo magiging si Santa."

Hindi na nakasagot ang mga magulang ko sa mga oras na iyon. At hindi na muling naulit ang pagkakaroon namin ng plastic na puro candy ang laman matapos ng mga sumunod na christmas eve.

Doon ko napagtantong baka hindi nga talaga totoo si Santa Claus at gawa-gawa lang ng mga magulang namin para mapauto kaming huwag magpuyat sa pasko.

Ang sumunod naman ay ang pagkahilig ko sa mga clowns at magic. Laging sa mga mata ko ay magagaling ang mga katulad nila dahil nagagawa nila ang mga imposible hanggang sa natuklasan mismo ng mga mata ko ang isang magic na ginawa nila.

"Mga bata, handa na ba kayo?"

Dinig na dinig ang sigawan ng mga bata sa harapan ng dalawang clown na nagpapatawa at nagmamagic.

"Oh, Krystal, kuha ka pa, hija. Eto, may chocolate fountain. Gusto mo ba nito?"

Kating-kati na akong makabalik sa upuan ko kung hindi lang sinabi ni Mama na kuhanan ko ang kapatid ko ng dessert.

"Nakita niyo? Nandiyan pa siya, 'di ba? Sa ilang sandali lang ay matutuklasan niyo kung paano siya mawawala sa box na 'yan."

Malakas na nagpalakpakan ang mga manonood. Kahit pa kitang-kita ko naman dito ang nagaganap, hindi pa rin sapat kasi hindi ako nakaharap sa kanila.

Laging gusto kong matuklasan kung paano nila ginagawa ang magic.

"Oh, sabay-sabay kayong bumilang ng tatlo, ha?"

Nilingon ko na ang Mama ng kaibigan kong may birthday at sinabing "Babalikan ko na lang po, Tita. Manonood lang po ako ng magic."

"Isa. . . Dalawa. . . Tatlo!"

Ngunit bago pa man ako makalapit sa harap ay nakita ko kung paanong may tao na lumabas sa box, kung saan pumasok ang taong minamagic kanina.

Nakaawang lang ang labi ko habang pinanood siyang mabilis na umalis sa scene kasunod nang palakpakan ng mga kasamahan kong bata.