Chapter 28

464 38 5
                                    

Chapter 28

It feels like my heart is being ripped off my chest, like a thousand needles are pricking it, like a hammer is pounding on it.. ganoon kasakit ang nararamdaman ko. I came here to surprise him, pero ako pala ang masusurpresa.

Umatras ako. Nahulog ang box na hawak ko, dahilan para mapatingin sa direksyon ko si Dylan at ang kasamang babae.

His eyes widened when he saw me, I looked at him sadly before I turned around to run away before he can approach me.

Hindi ko na pinulot ang box, bahala na iyon, wala na rin namang silbi. This is useless, coming here to surprise him, to tell him my news.. only to see a girl kissing him.

Who is that anyway? I thought he stopped dating girls already? Did he lie to me?

Sarado ang isip ko, hindi ako makapag-isip ng tama dahil nauuna ang sakit na nararamdaman ko.

I ran to the parking lot where the car is waiting. I heard Dylan running after me but I didn't look back. Gulat na gulat si Corine nang nagmamadali akong sumakay. Dylan caught up just as soon as I closed the door of our van. He was yelling outside the car but I couldn't hear him.

"Let's go," I told the driver.

"Miss Armie ano pong nangyayari?" Corine asked in confusion.

"Let's go!" I yelled.

Atsaka palang pinaandar ng driver ang sasakyan.

Nakita kong pinanood ni Corine si Dylan habang paalis ang sasakyan, tiniis kong huwag lumingon. Hinihingal pa ako nang bumuhos ang mga luha ko.

"M-Miss ano pong nangyayari?" natatarantang tanong ni Corine.

I couldn't answer. I covered my face with my hands and cried painfully. Isa yata iyon sa mga pinaka-masakit na iyak ko, or.. I don't know.. palagi namang masakit ang iyak ko.. palagi naman akong umiiyak.. palaging nasasaktan.

I'm weak.. I cry every damn time and I hate it. Hindi ko man lang magawang maging matapang. If I'm strong enough, I would have confronted them, I would have stopped my tears for a while, I would have tried to listen. Pero hindi.. mahina ako at palagi nalang tumatakbo palayo. This is probably why I can't fight the demons inside me.

Ilang beses akong tinanong ni Corine pero nanatili akong umiiyak at hindi nagsasalita. Ang sakit sakit ng dibdib ko.. hindi ako makapaniwala.

"Babalik po ba tayo sa hotel, Miss?" the driver asked.

Tango nalang ang naisagot ko. I even wanted to go straight to the airport and go back to Korea, pero hindi naman pwede iyon.

I didn't stop crying until we reached the hotel, Corine looks so worried, pero hindi na rin ako makapagsalita ng maayos dahil sa mga paghikbi.

Nang nakarating sa hotel room ay sa kama ako agad dumiretso at doon nagpatuloy sa pag-iyak. Naninikip ang dibdib ko at hindi na ako halos makahinga dahil sa sama ng loob.

"Miss Armie, tahan na po.."

How can I stop when it hurts so much? It's happening again.. I'm hurting like this again.. I'm crying for the man I love.. at akala ko hindi na iyon mauulit huh?

My phone rang inside my bag. Kinuha ko iyon at nang nakitang si Dylan ang tumatawag ay ibinaba ko iyon sa kama. Nagkatinginan kami ni Corine.

"Ikukuha ko po kayo ng tubig, Miss, kailangan niyong kumalma.."

Hindi ako sumagot. I tried hard to stop myself from crying because I know it's too much but my sobs were unstoppable. Corine stood up to get me some water.

Get Me Out of Here (Completed)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon