Joshia
"I'm not in the mood, Adonis. Wag mo 'kong guluhin." Mariing sabi ko at nagpakawala ng arrow.
I expected him to force me or seduce me but he didn't. He nodded instead and get himself a bow and set of arrows. He stood beside me and tried hitting the target but like before, he failed but he didn't stop and continue.
Saglit pa akong napatunganga lang habang pinapanood syang sumubok ng sumubok kahit paulit ulit syang pumapalya.
"What happened? Napaaway ka? May nambully sayo? Sabihin mo agad ng maupakan ko na." Tanong nya.
Dyan ka magaling e, makipag awayan.
I didn't speak and just focused on what I'm doing. Wala talaga ako sa mood na makipag usap sa kanya. I just want to take my time on calming myself.
This is what I always do whenever I'm pissed, aside from reading books or sleeping.
"Ay, sablay na naman." Sabi nya at pinulot ang mga arrows na sa sahig napunta para gamitin ulit.
Tumigil ako sa ginagawa at pinanood syang sumubok na patamaan ang target, kahit yung gilid lang pero hindi nya magawa-magawa. Laging sa sahig o pader napupunta ang mga palasong pinapakalawan nya.
Alam kong maikli ang pasensya nya kaya hindi na ako nagulat ng ibato nya ang hawak sa sahig at pinagmumura pa ang mga ito. I boredly looked at him.
Why is he even here in the first place.
"Useless piece of sticks! You're probably broken! I will break you more!" He yelled and stepped on them.
"Can you shut up?" Iritang tanong ko.
Tumigil naman sya agad sa ginagawa at lumingon sakin. His expression softened when he saw my irritated face. Napakamot na lang sya sa batok bago nagpunta sa may pader at sumandal don.
"Tss." I hissed and aimed for the target again.
Hindi ko magawang makapag concentrate dahil sa titig nya. Nakasandal lang sya ron at nakapamulsa habang pinapanood ako pero bothered na bothered ako sa presensya nya ngayon.
Ano bang nangyayari sayo, Joshia?
Binaba ko ang braso at lumingon sa kanya. Hindi ako matatapos dito kung hindi sya aalis. He's distracting me for unknown reason. I just can't aim properly because of his stare.
This is very strange. Very, very strange.
"Can you just leave?" I asked him.
Umayos sya ng tayo tapos umiling. "Ayoko. Tinatamad akong maglakad."
"Don't you have practice or anything? What are you even doing here." I said.
Sa ganitong oras ay dapat nasa field sya at may hawak na bat ah.
"We have pero tumakas ako. Gusto ko sanang magbreakfast kasama mo kanina pa kaso late kang pumasok. Nawalan na rin ako ng gana." Kaswal nyang sagot.
"Tss. You should have eaten alone. Or with your friends." I told him, dinamay pa kasi ako.
Ang dating tuloy ay parang kasalanan ko pang wala syang almusal.
"Don't want to. Mga masisiba sila. Saka busy sila ngayon." Sagot nya.
"Tsk." I clicked my tounge when I missed the center for the first time.
"Woah! Sumablay ka! Himala!" Parang tuwang tuwa nya pang sabi at pumalakpak.
I glared at him. "Piss off."
Nakakainis dahil ngayon lang ako pumalya. Siguro ay dahil nanginginig pa rin ang mga kamay ko dahil sa galit.
